On the road again.
Door: Robert
Blijf op de hoogte en volg Robert
10 Juni 2015 | Indonesië, Makassar
Tijdens het vliegen begon het weer terug te komen, het reis gevoel. En dan voornamenlijk bij aankomst op Kuala Lumpur. We moesten bij deze tussenstop het vliegtuig uit, en toen ik door de slurf liep was het daar, de drukkende hitte van Azië. De geur van een verse regenbui in dit klimaat. De mensen die niet hoger dan me schouders komen. En het drukke gekwebbel in een taal die ik niet begrijp. Alle belevingen die me twee jaar terug zo vertrouwd waren maar die ik eigenlijk als eerste was vergeten. Het voeld goed om weer onderweg te zijn.
De wekker probeerde me kwart voor 9 te wekken op deze eerste dag, en bij proberen bleef het ook. We waren de afgelopen nacht om tegen half 3 aangekomen in het hotel, en ook de jatlag was aanwezig. Gelukkig lukte het na wat opstartprobleemen toch nog om voor 10 uur het gratis ontbijt naar binnen te werken. Het ontbijt werd geserveerd op het dakterras van het hotel, wat ons een onwijs mooi uitzicht bood op de stad Makassar, en het havengebied waar grote havenkranen continu bezig waren containers van schepen te lossen. Na het ontbijt begaven we ons in de drukte van de stad, waar al snel bleek dat wij op het momend de grootste attractie waren. We werden overal aangegaapt, nagekeken en moesten met iedereen op de foto.
Na de stad te hebben verkend en de belangenrijkste dingen te hebben geregeld besloten we naar fort Rotterdam te gaan. Dit is een vesting die wij Nederlanders in onze gouden tijd hebben gebouwd om zo vanuit een sterke basis over Indonesie te heersen, een basis die bestond uit hoge dikken muren die nog jaren na de bouw overend zouden staan. Ik vond het fort wat tegenvallen, maar als enige touristiche attractie in de stad moesten we hem natuurlijk wel even aandoen. Ik zal verder geen lullige opmerkingen maken over het fort en de stad waar hij naar vernoemd is (oeps dat was misschien al te veel) ik wil nog wel even uitlichten dat ik het opvallend vind dat Rotterdam tijdens WO2 plat werd gebombadeerd en dat fort Rotterdam in 1948 uit Nederlandse viel toen we moesten kiezen tussen Nederlands Indie en Marchell hulp. Coincidence? I think not!
De volgende dag was het mooi weer, en in de stad was er niks meer te beleven. Dus besloten we een bootje te nemen naar een van de 'mooie' eilandjes voor de kust. Deze eilandjes staan bekend als de picknick eilandjes van de Indonesiers. Dit omdat alle restaurantjes aan de kust er, door jaren lang al hun afval in de haven te dumpen, voor hadden gezord dat het water aan de kust zo ranzig was geworden dat zelfs de ratten er vandaan bleven, geen levensvorm kon nog leven in dit water, zelfs de NASA kwam onderzoek doen om te kijken of leven op buitenaardse planeten mogenlijk is. Okee dat laatste was iets wat overdreven, maar je heb nu wel een beeld van de haven. Om aan de grootste drukte te ontkomen voeren we niet naar het eerste eilandje uit de kust, maar naar eentje verder.
Ook hier waren wij weer de grootste atracctie voor de eilandbewonders en de indonesiese dagjes mensen (ik begon de indruk te krijgen dat wij de eerste blanken waren die voet op sullowesie hebben gezet, maar dat is natuurlijk onzin). Maar ik snap het wel, denk je een rond eilandje in met een diameter van ongeveer 50 Meter, parelwitte stranden en omringd door koraal onder een halve meter helder blauw water. De paar huisjes op het eiland herbergd een enkele vissers familie, die je voor een knappe prijs vers gegrilde vis en bier verkoopt. Paradijs zou je denken. Maar dan sta je op het eiland en dan ruik je het afval wat in grote stapels op het eiland ligt. Met moeite vind je een rustig plekje waar de wind zo staat dat je alleen de zee ruik en duik je entousiast met je snorkel op het water in, alleen maar om er achter te komen dat al het koraal dood is getrapt door Indonesers die niet kunnen zwemmen, en dus maar met waterschoenen aan over het koraal lopen terwijl ze zich wanhopig vast houden aan een reddingsvest. Bang om te verdrinken in een halfe meter water.
Gelukkig was de zon volop aanwezig en heb ik nog wat vordering gemaakt in me boek. Een lokale visser had ons vol trots een haai laten zien (die hij vlak daarvoor had gevangen). Het bleek een jonge zwart vin rifhaai te zijn van ongeveer 40CM. Voor een mooi prijsje werd de haai voor onze neus geslacht gemarineerd en gegrild. Van alle vis die ik ooit heb gegeten, was dit veruit de lekkerste. Zo vers en lekker gemarineerd, dit maakte veel goed.
Het weer sloeg nogal snel om waardoor we uiteindelijk een uur eerder dan gepland terug keerde naar wal. Het was nog even spannend om midden in een onweersbui aan de oversteek te beginnen, maar onze kapietein maakte zich niet druk en dat is meestal een goed teken. Het hoosde tegen de tijd dat we de haven in voeren, we besloten daarom maar een taxibusje te nemen naar het hotel, ondanks het op loopafstand lag. De wekker voor de volgende dag werd vroeg gezet. Dit omdat we deze dag de lange reis vol gevaar naar Mamasa zouden ondernemen, een mooi verhaal voor de volgende keer...
Bedankt voor het lezen, jullie zijn een geweldig publiek.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley