Hello mister.
Door: Robert
Blijf op de hoogte en volg Robert
10 Juni 2015 | Indonesië, Mamasa
De eerste nacht in Mamasa werd me al snel duidelijk dat het nooit stil zou zijn in dit dorpje. Het geluid van de rivier is constant aanwezig in het guesthouse. Verder heb je nog de honden die continue lijken te blaffen, de hanen die geen gevoel van tijd hebben en dus de hele nacht door kukkelen en de scooters die zonder uitlaat lijken te rijden. Dan heb je verder ook nog de natuurlijke geluiden van de vogels en insecten. Samen met Jakko's gesnurk vormt dit het nachtelijke geluid van Mamasa.
De zon was al een paar uur op toen ik het eindelijk voor elkaar kreeg me bed uit te komen. Na een rijst ontbijt gingen we Mamasa bij dag bekijken. Het dorp is gebouwd in een vallei langs het water. De vallei werd vroeger de honing vallei genoemd omdat er rijkelijk gejaagd kon worden op herten en anoa's (een klein soort buffel). Inmiddels is al het wild verdwenen en is de vallei vol gebouwd met huisjes. De mensen nemen hier met wienig genoegen, omdat er alleen geslapen word in het huis. Dus eigenlijk heb je aan een klein vierkant hokje genoeg. De rest van de dag leven de mensen buiten op straat.
Het dorpje is niet zo heel groot dus na een rondje over de markt hadden we al een heel deel gezien. Op de markt werden we weer door iedereen aangekeken en aangesproken. Na de markt liepen we de heuvel op om de kerk te bezoeken waar Jakko de zondagen van zijn jeugd heeft doorgebracht. We Namen alleen een pad te vroeg omhoog wat er in resulteerde dat we de kleine padjes langs de huisjes moesten nemen om bij de kerk te komen. Ik kreeg een beetje het lowlands idee, waar je op de camping tussen de chaos van tenten door naar ke eigen tent moet komen. Zo moest je hier over het erf van het ene huis naar een padje naar het volgende huis en dan weer met een trappetje naar het huis er boven en zo door tot we weer een wat breder pad naar beneden tegen kwamen. Bij elk huis dat we passeerde kwam natuurlijk meteen de hele familie kijken wat er nou weer gebeurden.
Het pad naar de kerk stond vol met onkruid en een hek van roestig prikkeldraad moest ons op afstand houden, wat natuurlijk niet lukten want wij wouden de kerk zien. Aan de andere kant van het prikkeldraad troffen we een verwaarloosde dichtgetimmerde kerk aan, maar niet goed genoeg dichtgetimmerd. Na buiten wat foto's te hebben gemaakt besloten we dat het tijd was om binnen te kijken. We vonden al snel de zwakste schakel, een deur die niet op slot zat en maar met 5 spijkers dicht zat. Na wat spijkers te hebben gebroken en weg gebogen stonden we in de kerk. Binnen was alles leeggemaakt en aan de troep te zien is dit ook een tijdje een lokale hang plek geweest. Verder werd het gebouw bewoond door een groep zwaluwen en in de nok hing een bijenkorf. Uiteindelijk hebben we nog best een tijdje rondgehangen in de kerk. Een bijzondere lokatie die we weer goed afgesloten verlieten.
We begonnen wat trek te krijgen en besloten het dorp weer in te gaan voor wat eten. In het dorp liepen we langs een schooltje waar wat jongens in schooluniformen aan het voetballen waren. Toen ze ons in het zicht kregen werd er door een 'hello mister' geroepen, toen we dat beantwoorden begon de rest ook te roepen 'hello mister'. Verder leek hun Engels niet te gaan maar toen ze de bal 'per ongeluk' over het hek naar ons schoten was de hint duidelijk. Ik stopte me spullen in me rugzak en gaf die aan Andrea om te bewaken, en om wat foto's te maken. Maar ik had de bal nog niet aangeraakt of er kwamen van alle kanten uit de school kinderen aan rennen. Ik denk dat het er zo'n 100 tot 150 geweest moeten zijn, er waren 3 lekke ballen in het spel en er was geen duidelijk doel. Echt voetballen was er niet meer bij. Als je de bal had dan ga je hem een schop en je rende achter de bal aan die het dichtst in je buurt is. Ik keek naar andrea en zag dat die de door de meiden werd belaagd, zo'n 100 meiden stonden om haar heen te kijken en te gigelen. weer een mooie ervaring er bij. In deze warmte en op dik een kilometer hoogte hou ik het voetballen niet lang vol. We maakte dus nog wat leuke foto's van die gasten en gingen weer verder.
Na het eten liepen we naar het huis waar Jakko in op is gegroeid. Het huis met de omliggende grond was eigendom van de kerk, maar omdat de kerk geen aankoopbewijs van de grond heeft is de grond nu van het leger (lang verhaal). Door dat conflict is het huis onbewoond en in een lichte staat van verval. Het kosten iets meer moeite dan bij de kerk, maar ook nu weer kwamen we binnen. Het was een ruim huis met een groot veld als voortuin. Achter het veld stroomt de rivier waar in gezwommen kan worden en vanuit de tuin heb je een uitzicht op de tegenover liggende berg met daarin een waterval. Wat een rust en vredigheid. Wat moet het heerlijk geweest zijn om hier op te groeien.
De volgende dag gingen we verder van huis om een oud toraja huis te bezoeken. Het was een flinke wandeling over een weggetje dat uitzicht bood op de sawah's (de rijstvelden). De originele toraje huizen hebben de stal onder en het leef gedeelte boven. Het puntdak loopt aan de voor en achterkant van het huis door en loopt daar omhoog. Het leefgedeelte bestaat uit drie kamers, de voorste kamer is de ontvangstkamer, de tweede kamer is de slaapkamer en de laatste kamer is de keuken. De keuken is met een soort doorgeefluik verbonden met de slaapkamer. De vrouwen van het huishouden zitten altijd in de keuken en komen dit doorgeefluik niet voorbij. Zoals het hoort. (Gientje, niet meteen boos worden)
Het toraje huis waar we nu voor stonden is 300 jaar oud en word nog steeds bewoond. Op het dak van mooie houten lijen waren golfplaten gelegd en delen werden ondersteund door bamboe. Maar goed, hij staat er tenminste nog naar 300 jaar.
Op onze weg terug namen we een afslag langs de warmwater bronnen. Maar dit betonnen badje zag er niet echt aantrekkelijk uit en het betaalde gedeelte wat er wel goed uit zag was niet open. We gingen verder, want verderop de weg die we ingeslagen waren woont een vrouw die haar eerste zoon Jakko heeft genoemd (vernoemd naar Jakko dus). De vrouw waarvoor we kwamen was er niet maar we werden toch binnen gevraagd door haar zus en man, die er wel waren. We kregen een bak koffie en dachten rustig te kunnen zitten, maar iemand had doorgegeven dat er blanken binnen waren en binnen de kortste keren werden we aan alle kanten bekeken door buurkinderen. als je dan naar ze zwaaien of ze aansprak dan vlogen ze er vandoor. ik had me tweede bakkie op en kon het gesprek toch niet volgen (ik spreek nog steeds geen Indonesisch) dus ging ik naar buiten om weer eens wat plaatjes te schieten. De kinderen bleven me vanaf een veilige afstand bekijken. Tot het nieuwtje er af was en ze een of ander tikspel gingen spelen. De buurt was een keultje in de grond waar net een hiel in past. Het spel werd gespeeld op de open plek naast het huis. Met aan de ene kant een stijle berg en aan de andere kant een afgrond van zo'n 15 meter. Dit terras gaf een onwijs mooi uitzicht over de sawah's in het dal. Dat de buurt op nog geen meter afstand van de afgrond was leek de kinderen niet te intresseren, ze rende en vlogen er evengoed op volle snelheid overheen. Op een end was het spel over en had er een team gewonnen. Nu kwam er van boven een jongen met een bal aan, met een paar snelle stappen vloog hij over een paadje naar beneden, een paadje waarvan ik het beklimmen nog niet eens in me kop zou halen. Net berggeiten die gasten. De gasten begonnen te lummelen, dat kan ik ook! Dus tot groot plezier van de berggeiten stapte ik ook in de cirkel. We waren net lekker aan het spelen toen de bal door een ongelukkige redding over de rand rolde. Ownee dacht ik, daar gaat hij. Die koters stonden meteen aan de rand te kijken, eentje stak zijn hand op en riep bye, een kreet die al lachend door de rest werd overgenomen. wat een lol. Moeten jullie niet achter die bal aan? Maar tot me verbazing zag ik dat er al twee beneden liepen, echte berggeiten. Het duurde niet lang en de bal was gevonden en konden we weer verder. Bij vertrek bleven de kinderen maar zwaaien en werden we tot dik een kilometer vergezeld door een paar van de jongens.
Het is hier geweldig!
De zon was al een paar uur op toen ik het eindelijk voor elkaar kreeg me bed uit te komen. Na een rijst ontbijt gingen we Mamasa bij dag bekijken. Het dorp is gebouwd in een vallei langs het water. De vallei werd vroeger de honing vallei genoemd omdat er rijkelijk gejaagd kon worden op herten en anoa's (een klein soort buffel). Inmiddels is al het wild verdwenen en is de vallei vol gebouwd met huisjes. De mensen nemen hier met wienig genoegen, omdat er alleen geslapen word in het huis. Dus eigenlijk heb je aan een klein vierkant hokje genoeg. De rest van de dag leven de mensen buiten op straat.
Het dorpje is niet zo heel groot dus na een rondje over de markt hadden we al een heel deel gezien. Op de markt werden we weer door iedereen aangekeken en aangesproken. Na de markt liepen we de heuvel op om de kerk te bezoeken waar Jakko de zondagen van zijn jeugd heeft doorgebracht. We Namen alleen een pad te vroeg omhoog wat er in resulteerde dat we de kleine padjes langs de huisjes moesten nemen om bij de kerk te komen. Ik kreeg een beetje het lowlands idee, waar je op de camping tussen de chaos van tenten door naar ke eigen tent moet komen. Zo moest je hier over het erf van het ene huis naar een padje naar het volgende huis en dan weer met een trappetje naar het huis er boven en zo door tot we weer een wat breder pad naar beneden tegen kwamen. Bij elk huis dat we passeerde kwam natuurlijk meteen de hele familie kijken wat er nou weer gebeurden.
Het pad naar de kerk stond vol met onkruid en een hek van roestig prikkeldraad moest ons op afstand houden, wat natuurlijk niet lukten want wij wouden de kerk zien. Aan de andere kant van het prikkeldraad troffen we een verwaarloosde dichtgetimmerde kerk aan, maar niet goed genoeg dichtgetimmerd. Na buiten wat foto's te hebben gemaakt besloten we dat het tijd was om binnen te kijken. We vonden al snel de zwakste schakel, een deur die niet op slot zat en maar met 5 spijkers dicht zat. Na wat spijkers te hebben gebroken en weg gebogen stonden we in de kerk. Binnen was alles leeggemaakt en aan de troep te zien is dit ook een tijdje een lokale hang plek geweest. Verder werd het gebouw bewoond door een groep zwaluwen en in de nok hing een bijenkorf. Uiteindelijk hebben we nog best een tijdje rondgehangen in de kerk. Een bijzondere lokatie die we weer goed afgesloten verlieten.
We begonnen wat trek te krijgen en besloten het dorp weer in te gaan voor wat eten. In het dorp liepen we langs een schooltje waar wat jongens in schooluniformen aan het voetballen waren. Toen ze ons in het zicht kregen werd er door een 'hello mister' geroepen, toen we dat beantwoorden begon de rest ook te roepen 'hello mister'. Verder leek hun Engels niet te gaan maar toen ze de bal 'per ongeluk' over het hek naar ons schoten was de hint duidelijk. Ik stopte me spullen in me rugzak en gaf die aan Andrea om te bewaken, en om wat foto's te maken. Maar ik had de bal nog niet aangeraakt of er kwamen van alle kanten uit de school kinderen aan rennen. Ik denk dat het er zo'n 100 tot 150 geweest moeten zijn, er waren 3 lekke ballen in het spel en er was geen duidelijk doel. Echt voetballen was er niet meer bij. Als je de bal had dan ga je hem een schop en je rende achter de bal aan die het dichtst in je buurt is. Ik keek naar andrea en zag dat die de door de meiden werd belaagd, zo'n 100 meiden stonden om haar heen te kijken en te gigelen. weer een mooie ervaring er bij. In deze warmte en op dik een kilometer hoogte hou ik het voetballen niet lang vol. We maakte dus nog wat leuke foto's van die gasten en gingen weer verder.
Na het eten liepen we naar het huis waar Jakko in op is gegroeid. Het huis met de omliggende grond was eigendom van de kerk, maar omdat de kerk geen aankoopbewijs van de grond heeft is de grond nu van het leger (lang verhaal). Door dat conflict is het huis onbewoond en in een lichte staat van verval. Het kosten iets meer moeite dan bij de kerk, maar ook nu weer kwamen we binnen. Het was een ruim huis met een groot veld als voortuin. Achter het veld stroomt de rivier waar in gezwommen kan worden en vanuit de tuin heb je een uitzicht op de tegenover liggende berg met daarin een waterval. Wat een rust en vredigheid. Wat moet het heerlijk geweest zijn om hier op te groeien.
De volgende dag gingen we verder van huis om een oud toraja huis te bezoeken. Het was een flinke wandeling over een weggetje dat uitzicht bood op de sawah's (de rijstvelden). De originele toraje huizen hebben de stal onder en het leef gedeelte boven. Het puntdak loopt aan de voor en achterkant van het huis door en loopt daar omhoog. Het leefgedeelte bestaat uit drie kamers, de voorste kamer is de ontvangstkamer, de tweede kamer is de slaapkamer en de laatste kamer is de keuken. De keuken is met een soort doorgeefluik verbonden met de slaapkamer. De vrouwen van het huishouden zitten altijd in de keuken en komen dit doorgeefluik niet voorbij. Zoals het hoort. (Gientje, niet meteen boos worden)
Het toraje huis waar we nu voor stonden is 300 jaar oud en word nog steeds bewoond. Op het dak van mooie houten lijen waren golfplaten gelegd en delen werden ondersteund door bamboe. Maar goed, hij staat er tenminste nog naar 300 jaar.
Op onze weg terug namen we een afslag langs de warmwater bronnen. Maar dit betonnen badje zag er niet echt aantrekkelijk uit en het betaalde gedeelte wat er wel goed uit zag was niet open. We gingen verder, want verderop de weg die we ingeslagen waren woont een vrouw die haar eerste zoon Jakko heeft genoemd (vernoemd naar Jakko dus). De vrouw waarvoor we kwamen was er niet maar we werden toch binnen gevraagd door haar zus en man, die er wel waren. We kregen een bak koffie en dachten rustig te kunnen zitten, maar iemand had doorgegeven dat er blanken binnen waren en binnen de kortste keren werden we aan alle kanten bekeken door buurkinderen. als je dan naar ze zwaaien of ze aansprak dan vlogen ze er vandoor. ik had me tweede bakkie op en kon het gesprek toch niet volgen (ik spreek nog steeds geen Indonesisch) dus ging ik naar buiten om weer eens wat plaatjes te schieten. De kinderen bleven me vanaf een veilige afstand bekijken. Tot het nieuwtje er af was en ze een of ander tikspel gingen spelen. De buurt was een keultje in de grond waar net een hiel in past. Het spel werd gespeeld op de open plek naast het huis. Met aan de ene kant een stijle berg en aan de andere kant een afgrond van zo'n 15 meter. Dit terras gaf een onwijs mooi uitzicht over de sawah's in het dal. Dat de buurt op nog geen meter afstand van de afgrond was leek de kinderen niet te intresseren, ze rende en vlogen er evengoed op volle snelheid overheen. Op een end was het spel over en had er een team gewonnen. Nu kwam er van boven een jongen met een bal aan, met een paar snelle stappen vloog hij over een paadje naar beneden, een paadje waarvan ik het beklimmen nog niet eens in me kop zou halen. Net berggeiten die gasten. De gasten begonnen te lummelen, dat kan ik ook! Dus tot groot plezier van de berggeiten stapte ik ook in de cirkel. We waren net lekker aan het spelen toen de bal door een ongelukkige redding over de rand rolde. Ownee dacht ik, daar gaat hij. Die koters stonden meteen aan de rand te kijken, eentje stak zijn hand op en riep bye, een kreet die al lachend door de rest werd overgenomen. wat een lol. Moeten jullie niet achter die bal aan? Maar tot me verbazing zag ik dat er al twee beneden liepen, echte berggeiten. Het duurde niet lang en de bal was gevonden en konden we weer verder. Bij vertrek bleven de kinderen maar zwaaien en werden we tot dik een kilometer vergezeld door een paar van de jongens.
Het is hier geweldig!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
