Waar de elektriciteitspalen van bamboe zijn.
Door: Robert
Blijf op de hoogte en volg Robert
10 Juni 2015 | Indonesië, Mamasa
In een van de bergen die Mamasa omringd zit een waterval. Deze waterval is zichtbaar vanuit het dorp en was ook onderdeel van het uitzicht uit Jakko's oude huis. Omdat we vandaag op de planning hadden staan om naar Loko te gaan, wat een dorp in de richting is. Besloten we wat eerder op te staan om door te lopen naar de waterval. De wandeling naar Loko was 3 kilometer over een weg die voor het grootste deel van beton was, alleen het steile deel tegen de berg op was een blubberig pad waar ook nog wel auto's reden. Dit was dus goed te doen. We werden vergezeld door Soleman, een jeugdvriend van Jakko.
Loko is een echte kampung, wat de benaming is voor een klein dorpje. Door het dorpje ligt een centrale beton weg van een meter breed, dus alleen voor motoren en scooters. naast deze weg ligt een diepe greppel waar water van de rivier door stroomt. In deze greppel word water gepakt voor de was, kinderen spelen en wassen zich er in en alle afvoeren komen er in uit. Hoe lager aan de heuvel je woont, hoe viezer het water is.
In Loko werden we opgewacht door een oude man die twee gasten van rond de 20 bij zich had. Onze gidsen voor vandaag. Soleman is voor Indonesië begrippen een rijk man met veel aanzien, de oude gids nam dan ook meteen zij tas over om die de hele dag voor hem te dragen. De jongens gingen voorop en we volgde ze over een bergpad het dorp uit. Dit paadje was aangelegd om bij de wat verder afgelegen rijstvelden te komen.
Een paar kilometer uit het dorp leidden het pad ons langs een klein watervalletje omhoog. Vanaf dit punt was het dus ook niet meer mogenlijk om met de scooter het pad te volgen, en dat was duidelijk merkbaar. Het pad werd steeds kleiner en de omgeving veranderde van uitzicht over de sawah's naar een steiler pad omhoog in de jungle van Sullowesie. Hoe hoger we op dit pad kwam, hoe vochtiger het werd. De grond begon steeds verder in te zakken onder onze voeten en opeens stonden we op een stuk ontbost terrein. We zaten hier op de wolken grens en hadden door de ontbossing een mooi uitzicht over het dal. Op deze hoogte word koffie verbouwd, vandaar dat het pad zo ver omhoog loopt. De koffie boeren zitten de hele week in een hutje op de plantage om deze te onderhouden en komen de weekeinde naar beneden. Een van onze gidsen bracht een soort kruis uit om zo aan de koffie boer duidelijk te maken dat we zijn plantage betraden. Over smalle paadjes tussen de koffieplanten vervolgen we onze weg. Bij het hutje van de boer werd dan een praatje gemaakt voor we weer verder trokken. Bij de volgende plantage was het het zelfde verhaal, net zo lang tot we bij de bovenste plantage waren. Hier trokken de jongens hun slippers uit en trokken ze hun stevige schoenen aan. Shit, die had ik niet mee. Ik had erop gegokt het op me sandalen te redden, en toen ik onze gidsen op sandalen zag lopen had ik er helemaal vertrouwen in. Maar hier had ik niet op gerekend. Want wat bleek nou het geval. De waterval word zo weinig bezocht dat de weg na dit punt zo goed als niet bestaat. tot hier was het nog enigszins te doen omdat er wekelijks een koffie boer overheen loopt. Toen de jongens hun schoenen aan hadden werden de parrar's getrokken (dit zijn de kapmessen) en moest er eerst wat struiken weg gekapt worden voordat we verder konden. Hierachter lag een schuine berghelling waar we ongeveer elkaars stappen moesten kopiëren om maar niet van de berg af te vallen. Om het allemaal nog moeilijker te maken was het pad heel glad of bestond het pad uit los zand en stenen die bij de verkeerde beweging los kwam. Als je je evenwicht verloor, of het pad zakte onder je voeten weg. Dan kon je niet zomaar een boom of tak pakken. Dit omdat er overal langs het pad rotan groeit. Dit is een heel gemeen prikkende plant waar je echt niet perongeluk in wil grijpen. Dit laatste stuk was een relatief kort stukje, maar was wel de grootste hindernis van de dag.
Na veel 'dat ging maar net goed' momenten kwamen we toch allemaal heel bij de waterval aan. De tocht was het zeker waard. Dit is een stukje natuurgeweld dat nog kompleet natuurlijk is. Geen paden, geen bordjes, geen hekken, en bovenal geen teken dat deze plek ooit eerder is bezocht. Heerlijk.
De terugweg leek sneller te gaan dan heen, al lag ik bijna beneden omdat een tak af brak waar ik op leunde, dit was even schrikken maar liep gelukkig goed af. Terug in Loko dronken we nog een bak koffie bij een oude bekende van Jakko en tegen de tijd dat we terug waren in het guesthouse waren we allemaal bek af. Wat was het weer een toffe dag!
Loko is een echte kampung, wat de benaming is voor een klein dorpje. Door het dorpje ligt een centrale beton weg van een meter breed, dus alleen voor motoren en scooters. naast deze weg ligt een diepe greppel waar water van de rivier door stroomt. In deze greppel word water gepakt voor de was, kinderen spelen en wassen zich er in en alle afvoeren komen er in uit. Hoe lager aan de heuvel je woont, hoe viezer het water is.
In Loko werden we opgewacht door een oude man die twee gasten van rond de 20 bij zich had. Onze gidsen voor vandaag. Soleman is voor Indonesië begrippen een rijk man met veel aanzien, de oude gids nam dan ook meteen zij tas over om die de hele dag voor hem te dragen. De jongens gingen voorop en we volgde ze over een bergpad het dorp uit. Dit paadje was aangelegd om bij de wat verder afgelegen rijstvelden te komen.
Een paar kilometer uit het dorp leidden het pad ons langs een klein watervalletje omhoog. Vanaf dit punt was het dus ook niet meer mogenlijk om met de scooter het pad te volgen, en dat was duidelijk merkbaar. Het pad werd steeds kleiner en de omgeving veranderde van uitzicht over de sawah's naar een steiler pad omhoog in de jungle van Sullowesie. Hoe hoger we op dit pad kwam, hoe vochtiger het werd. De grond begon steeds verder in te zakken onder onze voeten en opeens stonden we op een stuk ontbost terrein. We zaten hier op de wolken grens en hadden door de ontbossing een mooi uitzicht over het dal. Op deze hoogte word koffie verbouwd, vandaar dat het pad zo ver omhoog loopt. De koffie boeren zitten de hele week in een hutje op de plantage om deze te onderhouden en komen de weekeinde naar beneden. Een van onze gidsen bracht een soort kruis uit om zo aan de koffie boer duidelijk te maken dat we zijn plantage betraden. Over smalle paadjes tussen de koffieplanten vervolgen we onze weg. Bij het hutje van de boer werd dan een praatje gemaakt voor we weer verder trokken. Bij de volgende plantage was het het zelfde verhaal, net zo lang tot we bij de bovenste plantage waren. Hier trokken de jongens hun slippers uit en trokken ze hun stevige schoenen aan. Shit, die had ik niet mee. Ik had erop gegokt het op me sandalen te redden, en toen ik onze gidsen op sandalen zag lopen had ik er helemaal vertrouwen in. Maar hier had ik niet op gerekend. Want wat bleek nou het geval. De waterval word zo weinig bezocht dat de weg na dit punt zo goed als niet bestaat. tot hier was het nog enigszins te doen omdat er wekelijks een koffie boer overheen loopt. Toen de jongens hun schoenen aan hadden werden de parrar's getrokken (dit zijn de kapmessen) en moest er eerst wat struiken weg gekapt worden voordat we verder konden. Hierachter lag een schuine berghelling waar we ongeveer elkaars stappen moesten kopiëren om maar niet van de berg af te vallen. Om het allemaal nog moeilijker te maken was het pad heel glad of bestond het pad uit los zand en stenen die bij de verkeerde beweging los kwam. Als je je evenwicht verloor, of het pad zakte onder je voeten weg. Dan kon je niet zomaar een boom of tak pakken. Dit omdat er overal langs het pad rotan groeit. Dit is een heel gemeen prikkende plant waar je echt niet perongeluk in wil grijpen. Dit laatste stuk was een relatief kort stukje, maar was wel de grootste hindernis van de dag.
Na veel 'dat ging maar net goed' momenten kwamen we toch allemaal heel bij de waterval aan. De tocht was het zeker waard. Dit is een stukje natuurgeweld dat nog kompleet natuurlijk is. Geen paden, geen bordjes, geen hekken, en bovenal geen teken dat deze plek ooit eerder is bezocht. Heerlijk.
De terugweg leek sneller te gaan dan heen, al lag ik bijna beneden omdat een tak af brak waar ik op leunde, dit was even schrikken maar liep gelukkig goed af. Terug in Loko dronken we nog een bak koffie bij een oude bekende van Jakko en tegen de tijd dat we terug waren in het guesthouse waren we allemaal bek af. Wat was het weer een toffe dag!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
