Vrienden van ver.
Door: Robert
Blijf op de hoogte en volg Robert
12 Juni 2015 | Indonesië, Mamasa
Zondag rustdag, maar niets is minder waar. We werden al voodat we de kans kregen om te ontbijten opgehaald door Solomon, Jakko zijn jeugdvriend. Solomon nam ons, samen met zijn vrouw en kind mee naar een kerkje in Tawalian, om hier de mis bij te wonen. Zoals elke kerk hier was deze kerk aan het uitbreiden. Dit betekende dat de mis werd gehouden binnen de muren van zowel de oude als de nieuwe kerk. Dit omdat de nieuwe kerk over het oude kerkje heen werd gebouwd. De nieuwe kerk had al een dicht dak, waardoor het dak alvast van de oude kerk af was gehaald.
De mis begon een kwartier later dan gepland en begon met het gekloot om de draadloze microfoon aan de praat te krijgen. Een onmogelijke opgave. Ze besloten zonder microfoon verder te gaan en de mis was begonnen. Het is heel lastig om te omschrijven hoe de mis verliep, maar ik ga het toch proberen. denk je in dat je in een half gesloopte kerk staat met een half afgebouwde kerk er om heen. Er word gezongen in een taal die je niet begrijp, maar het gezang klinkt mooi. De kinderen rennen ondertussen al gillend door de kerk heen en weer, maar niemand lijkt zich hier aan te storen. De varkens en kippen die vlak buiten de kerk staan zijn door het gezang heen duidelijk te horen en ook de krekels doen met ze mee. Tijdens het zingen komt er iemand het podium op lopen met een roze microfoon met snoer (ik gok dat deze snel bij de karaoke bar werd geleend) en begon deze aan te sluiten en te testen. Ondertussen valt een van de leden van de kerkenraad, die ook op het podium zitten, in slaap. Maar ook dit lijkt de normaalste zaak van de wereld. Het lied was over en we mochten weer zitten.
Tijdens de dienst werden er ook nog twee trossen bananen geveild en kregen we de kans om stenen te kopen voor de bouw van de nieuwe kerk. We kochten 200 stenen, een zet die door iedereen in de zaal werd gewaardeerd. Verder werden er twee kinderen gedoopt, beiden familie van Solomon. Na de dienst reden we weer met Solomon en zijn familie mee. Hierbij werd er voor gezorgd dat alle ramen van de auto open stonden, zodat iedereen ondanks de geblindeerde ramen kon zien dat zij de blanken in de auto hadden. Het went. Solomon bracht ons naar het huis van zijn broer om hier het doopfeest bij te wonen, en ook hier werden we zo geplaatst dat iedereen die binnen komt ons meteen zag zitten.
Het huis waar we te gast waren toonde weer dat we hier bij een rijke familie te gast waren. Het huis ligt boven op een berg en bied uitzicht over een dal vol rijstvelden. Het ontvangstvertrek was zo groot dat er rond de 12 bankstellen in een cirkel in passen. Dit vertrek was bestemd voor de mannen, de vrouwen gingen in het vertrek ernaast zitten. De ceremonie werd geleid door een vrouw van de kerk en bestond uit een aantal bijbelverhalen, gezang en natuurlijk de gebeden. Wij werden ook nog in een gebed opgenomen als de vrienden van ver die weer gezond thuis zouden moeten komen. Wat is het toch heerlijk dat mensen die ons totaal niet kennen zo om ons geven.
Na alle gebeden, versen en verhalen werd de tafel vol gezet met heerlijke gerechten. Naast de tafel kwam een emmer met 20 liter rijst te staan en het buffet was klaar. Als 'eregast' zijnde mochten wij als eerste opscheppen. Dit was het echte Indonesische eten, het een nog lekkerder dan het ander. Wat was het een voorrecht hier bij aanwezig te mogen zijn.
De volgende dag was het markt in Mamasa. Deze dag hadden we een beetje als rustdag gepland, maar dan wel nadat we de markt hadden gezien en onze benodigde souvenirs te hebben gekocht. Met het rusten kwam het het helemaal goed, nadat we terug waren van de markt begon het te regenen. En als je moe ben en de regen klettert op het golfplaten dak, dan is het lastig wakker te blijven.
Dinsdag, onze op een na laatste dag in Mamasa was aangebroken. als het aan mij lag had ik hier nog een paar maanden rond gebracht, maar dat gaat nou eenmaal niet. Vandaag zouden we nog maal naar kampung Kole gaan, het dorpje voorbij de warmwater bron. Om hier de moeder van Jakko te ontmoeten (de moeder van Indonesische Jakko die naar onze Jakko is vernoemd (weet je wel, hier waren we vrijdag ook maar toen was Jakko's moeder er niet)). Na een lekkere wandeling kwamen we bij het huis aan. Voor het huis stond de hele familie ons in hun zondagse kleren op te wachten. Na het welkom werden we weer op een bank in de ontvangst ruimte geparkeerd en kregen we eerst een kopi (koffie). De vrouwen doken meteen de keuken in en het duurde niet lang of de heerlijke geuren kwamen voorbij vliegen. Het was een kwelling om met honger op eten te wachten, terwijl de etens lucht de kamer lijkt te vullen. Uiteindelijk was het het wachten meer dan waard toen er weer eens een tafel werd volgezet met heerlijke Indonesische gerechten. Na het eten verontschuldigde ik me met de smoes buiten nog wat foto's te willen maken, om me buiten weer aan te sluiten bij een potje lummelen met de kinderen. Wat de kinderen natuurlijk helemaal geweldig vonden.
Na een hartelijk afscheid te hebben genomen was het tijd terug te keren naar het guesthouse. Het had tijdens ons bezoek nog even geregend, maar op de terugweg was de zon alweer doorgebroken en de scholen waren inmiddels ook uit. Bij de warmwater bron werd het al snel duidelijk hoe de schoolkinderen hun zonnige vrije middagen invullen. Door te zwemmen in de Mamasa rivier en te chille in de bron. Geen slechte invulling dacht ik zo. We stonden wat te kijken en grappen met de kinderen toen er ineens 3 van die naakte kleine opdondertjes met gigantisch palmblad aan kwamen zeulen. Het blad werd de brug op gesleept en over de railing het water in laten zakken. Het andere eind werd aan de brug vast geknoopt en voila, een klimobject in het water. Ik had inmiddels me hemd ook al uit getrokken, was het toch niet voor niks dat ik vanochtend me zwembroek al aan had getrokken. De rivier was lekker verfrissend en de stroming nog verrassend sterk, en wat was het heerlijk en zorgeloos om met deze aapjes in de rivier te kloten.
En dat is meteen hoe ik me verblijf in Mamasa heb ervaren, zorgeloos. Wat was het hier heerlijk, ik baal echt dat we weer verder moeten.
De mis begon een kwartier later dan gepland en begon met het gekloot om de draadloze microfoon aan de praat te krijgen. Een onmogelijke opgave. Ze besloten zonder microfoon verder te gaan en de mis was begonnen. Het is heel lastig om te omschrijven hoe de mis verliep, maar ik ga het toch proberen. denk je in dat je in een half gesloopte kerk staat met een half afgebouwde kerk er om heen. Er word gezongen in een taal die je niet begrijp, maar het gezang klinkt mooi. De kinderen rennen ondertussen al gillend door de kerk heen en weer, maar niemand lijkt zich hier aan te storen. De varkens en kippen die vlak buiten de kerk staan zijn door het gezang heen duidelijk te horen en ook de krekels doen met ze mee. Tijdens het zingen komt er iemand het podium op lopen met een roze microfoon met snoer (ik gok dat deze snel bij de karaoke bar werd geleend) en begon deze aan te sluiten en te testen. Ondertussen valt een van de leden van de kerkenraad, die ook op het podium zitten, in slaap. Maar ook dit lijkt de normaalste zaak van de wereld. Het lied was over en we mochten weer zitten.
Tijdens de dienst werden er ook nog twee trossen bananen geveild en kregen we de kans om stenen te kopen voor de bouw van de nieuwe kerk. We kochten 200 stenen, een zet die door iedereen in de zaal werd gewaardeerd. Verder werden er twee kinderen gedoopt, beiden familie van Solomon. Na de dienst reden we weer met Solomon en zijn familie mee. Hierbij werd er voor gezorgd dat alle ramen van de auto open stonden, zodat iedereen ondanks de geblindeerde ramen kon zien dat zij de blanken in de auto hadden. Het went. Solomon bracht ons naar het huis van zijn broer om hier het doopfeest bij te wonen, en ook hier werden we zo geplaatst dat iedereen die binnen komt ons meteen zag zitten.
Het huis waar we te gast waren toonde weer dat we hier bij een rijke familie te gast waren. Het huis ligt boven op een berg en bied uitzicht over een dal vol rijstvelden. Het ontvangstvertrek was zo groot dat er rond de 12 bankstellen in een cirkel in passen. Dit vertrek was bestemd voor de mannen, de vrouwen gingen in het vertrek ernaast zitten. De ceremonie werd geleid door een vrouw van de kerk en bestond uit een aantal bijbelverhalen, gezang en natuurlijk de gebeden. Wij werden ook nog in een gebed opgenomen als de vrienden van ver die weer gezond thuis zouden moeten komen. Wat is het toch heerlijk dat mensen die ons totaal niet kennen zo om ons geven.
Na alle gebeden, versen en verhalen werd de tafel vol gezet met heerlijke gerechten. Naast de tafel kwam een emmer met 20 liter rijst te staan en het buffet was klaar. Als 'eregast' zijnde mochten wij als eerste opscheppen. Dit was het echte Indonesische eten, het een nog lekkerder dan het ander. Wat was het een voorrecht hier bij aanwezig te mogen zijn.
De volgende dag was het markt in Mamasa. Deze dag hadden we een beetje als rustdag gepland, maar dan wel nadat we de markt hadden gezien en onze benodigde souvenirs te hebben gekocht. Met het rusten kwam het het helemaal goed, nadat we terug waren van de markt begon het te regenen. En als je moe ben en de regen klettert op het golfplaten dak, dan is het lastig wakker te blijven.
Dinsdag, onze op een na laatste dag in Mamasa was aangebroken. als het aan mij lag had ik hier nog een paar maanden rond gebracht, maar dat gaat nou eenmaal niet. Vandaag zouden we nog maal naar kampung Kole gaan, het dorpje voorbij de warmwater bron. Om hier de moeder van Jakko te ontmoeten (de moeder van Indonesische Jakko die naar onze Jakko is vernoemd (weet je wel, hier waren we vrijdag ook maar toen was Jakko's moeder er niet)). Na een lekkere wandeling kwamen we bij het huis aan. Voor het huis stond de hele familie ons in hun zondagse kleren op te wachten. Na het welkom werden we weer op een bank in de ontvangst ruimte geparkeerd en kregen we eerst een kopi (koffie). De vrouwen doken meteen de keuken in en het duurde niet lang of de heerlijke geuren kwamen voorbij vliegen. Het was een kwelling om met honger op eten te wachten, terwijl de etens lucht de kamer lijkt te vullen. Uiteindelijk was het het wachten meer dan waard toen er weer eens een tafel werd volgezet met heerlijke Indonesische gerechten. Na het eten verontschuldigde ik me met de smoes buiten nog wat foto's te willen maken, om me buiten weer aan te sluiten bij een potje lummelen met de kinderen. Wat de kinderen natuurlijk helemaal geweldig vonden.
Na een hartelijk afscheid te hebben genomen was het tijd terug te keren naar het guesthouse. Het had tijdens ons bezoek nog even geregend, maar op de terugweg was de zon alweer doorgebroken en de scholen waren inmiddels ook uit. Bij de warmwater bron werd het al snel duidelijk hoe de schoolkinderen hun zonnige vrije middagen invullen. Door te zwemmen in de Mamasa rivier en te chille in de bron. Geen slechte invulling dacht ik zo. We stonden wat te kijken en grappen met de kinderen toen er ineens 3 van die naakte kleine opdondertjes met gigantisch palmblad aan kwamen zeulen. Het blad werd de brug op gesleept en over de railing het water in laten zakken. Het andere eind werd aan de brug vast geknoopt en voila, een klimobject in het water. Ik had inmiddels me hemd ook al uit getrokken, was het toch niet voor niks dat ik vanochtend me zwembroek al aan had getrokken. De rivier was lekker verfrissend en de stroming nog verrassend sterk, en wat was het heerlijk en zorgeloos om met deze aapjes in de rivier te kloten.
En dat is meteen hoe ik me verblijf in Mamasa heb ervaren, zorgeloos. Wat was het hier heerlijk, ik baal echt dat we weer verder moeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
