China

Het was de laatste avond in Thailand, en de laatste avond met onze Canadese vrienden Rob en Elie. Na 25 dagen samen te hebben gereisd kan je niet zomaar doeg zeggen en verder gaan. Het plan was die avond niet te laat te gaan slapen omdat Fabian en ik om 6 uur de bus moesten nemen daar het vliegveld. Maar het was natuurlijk gezellig en tegen de tijd dat ik in bed lag vertelde mijn wekker me dat hij me over 3 uurtjes wakker zou maken. Ik was Fabian ergens kwijt geraakt en ik zag dat hij nog niet in de kamer lag, als hij maar optijd was. het was in ieder geval een gedenkwaardige avond met onze vrienden. Die opzet was dus gelukt.

De volgende morgen werd ik ruw gewekt door Fabian: het is al 7 uur geweest riep hij. Mij eerste reactie was: doe maar rustig aan, we hebben de vlucht gemist. Maar na nog eens rekenen bleek het toch nog mogelijk. Ik schoot in me kleren, tas op me rug en de straat op. We troffen het natuurlijk weer, vandaag was de dag van de grote demonstratie in Bangkok. Gelukkig was het nog rustig op straat. En we hadden mazzel met de taxi, de tweede die we aanhielden was al beried ons op de meter naar het vliegveld te brengen. We maakte hem duidelijk te racen en toen we uiteindelijk incheckte was het een half uur voor het sluiten van het inchecken, we waren uiteindelijk dus nog ruim optijd. Gelukkig maar.

We gingen direct door de douane en zochten eerst maar een plek om te ontbijten. Het werd de burger king, het ontbijt smaakte goed, we waren er na al dat stressen ook wel aan toe. Uiteindelijk kregen we het voor elkaar om tot 6 minuten voor het vertrekken van de vlucht in de burger king te zitten. Toen ik eindelijk de tijd bekeek en dit door kreeg moesten we alsnog stressen om optijd bij het vliegtuig te komen. Toen we voor de slurf stonden zagen we al meteen dat de slurf al los was van het vliegtuig. De dames achter de balie waren gelukkig heel schappelijk en vertelde ons dat we net 3 minuten te laat waren. Ze begonnen meteen te bellen om onze vlucht om te boeken. Terwijl onze vlucht werd verschoven zagen wij het vliegtuig wegrijden, zonder ons aan boord.

We moeste een paar uurtjes wachten op de luchthaven voordat de volgende vlucht vertrok. Dit keer ging alles wel goed en vlogen we zonden problemen naar Hong Kong en vervolgens door naar Beijing. Hier kwamen we tegen een uur of 8 aan. Het was nogal een verschil, eerst drie maanden tussen de 30 en 38 graden, en dan ineens naar -1.

Van de luchthaven namen we de bus naar de stad om het laatste stukje naar het hostel te lopen. Het hostel bleek een heel relaxt hostel te zijn in het centrum van Beijing. Wat wil je nog meer. De volgende dag haalde we alle nuttelozen dingen uit onze tassen en lieten dat achter in de bagage opslag van het hotel. Met onze lichter geworden tassen gingen we naar het trein station waar we met de snelle trein met 300 kilometer per uur naar Shanghai werden geschoten. De rit duurde 5 uur en het was avond dat we in Shanghai aan kwamen. Hier zochten we een hostel op dat ons niet beviel, het eerste wat we de volgende morgen na het ontbijt deden was een ander hostel opzoeken en verkassen. Eenmaal gesetteld in het nieuwe hostel gingen we de stad in, Shanghai bekijken.

Shanghai is een moderne stad vol wolkenkrabbers en mensen. Met zijn 21 miljoen inwoners is het de grootste stad te wereld. Er bleek voor ons alleen weinig te doen. We hebben wat rondgelopen en zowel overdag als s’avonds van de skyline genoten. Maar verder was het weer gewoon een grote stad. De volgende morgen had ik met Mercy afgesproken. Mercy is het Chinese contactpersoon van me werk. Ze had de KFC bij het station genomen als meetingpoint, alleen waren er zo’n 5 KFC’s bij het station, en stonden wij uiteraard bij de verkeerde. Maar na twee telefoontje naar Mercy vonden we elkaar dan toch.

Mercy nam ons met de snelle trein mee naar Chang Zhou, de plaats waar de Fabriek staat. Eenmaal aangekomen gingen we eerst lunchen, lokale rijst en soep. En daarna in de taxi naar de fabriek. Hier kregen we te zoen hoe de producten die ik normaal repareer of ombouw worden gemaakt. Ik vond dit echt gaaf om te zien, vooral omdat ik zelf al zoveel van de producten afweet. Ook konden we wat nieuwe speeltjes testen, zo reden we rond in een elektrische rolstoel en gingen we nog even de straat op met een product dat nog volop in ontwikkeling is en pas van de band af rolt. Daarna dronken we nog wat thee met Philip, de grote baas van Golden Motor voordat Mercy ons weer op een taxi zetten en we weer terug keerde naar het hostel. Al met al een mooie dag. Ik was inmiddels behoorlijk verkouden en ging dus optijd naar bed.

De volgende dag ontbijten we lokaal voordat we naar het treinstation gingen. Hier kregen we het weer voor elkaar en misten we op een paar minuten onze trein. Nu moesten we terug naar de balie, trein omboeken en wachten, 6 uur lang wachten. De treinrit duurt 20 uur en het idee was de vroege trein te pakken zodat we de volgende morgen aan zouden komen, maar nu ging dat niet op en pakte we de laten trein om de volgende middag aan te komen, zo verspil je dus een complete dag. En omdat we voor China al aan een krap schema vast zitten moet deze dag weer gecompenseerd worden. Behoorlijk zuur dus dat we de trein hadden gemist.

Het was laat in de middag toen we in Zhangjiajie aan kwamen, we liepen naar het hostel en installeerde ons hier. Het hostel bleek in een mooi oud gebouw gevestigd wat aan de ene kand wel gaaf was, maar aan de andere kant erg koud. Nou is dat niet bepaald een uitzondering, het is in heel China koud en waarschijnlijk komt het in niemand op de ramen en deuren dicht te houden om warmte vast te houden, het maakt niet uit waar je bent, het tocht overal.

Het Engels in het hostel was nogal gebrekkig, maar Zhangjiajie is ook niet echt een toeristische stad. Het begint te komen maar massatoerisme kent het nog niet. Dan komt daar nog bij dat het winter is en dan de meeste toeristen Chinezen zijn (toerist in eigen land). Nee, ik denk dat we de enige westerse toeristen waren in heel Zhangjiajie. Gelukkig konden ze ons nog wel duidelijk maken dat er een Engels sprekende gids zou komen die ons uitleg kon geven over het aangrenzende nationalen park.

En inderdaad, die avond klopte er iemand op onze deur en vroeg ze ons of we uitleg wouden. Kom maar op. Die avond vertelde ze ons welke bus we moesten nemen, welke route we in het park konden nemen, waar we konden slapen, hoe we de tweede dag het beste konden lopen en waar we de bus terug moesten pakken. De handige dingen schreef ze in het Chinees op zodat we dat konden laten lezen als we de weg vroegen. Voor elkaar. Na de uitleg gingen we meteen slapen om de volgende morgen vroeg op te kunnen staan. We namen de bus naar het park en na het betalen van de entree mochten we naar binnen. Binnen stonden we meteen in een dal tussen een aantal bergen, met verderop een aantal stenen zuilen die honderden meters de lucht in staken. Hier staat dit gebied om bekend. Het ‘rock forest’ bestaat uit honderden rotsen die als masten uit de aarde steken, sommige hoger dan 350 meter! In dit gebied zijn de vliegende rotsen uit de film Avatar gefilmd, als je de film gezien heb kan je je wel indenken hoe gaaf het is hier rond te lopen.

We liepen een tijdje door het dal voor we aan de klim begonnen,2000 treden omhoog. Na daze klim waren we op dezelfde hoogte als de meeste pieken en hadden we een schitterend uitzicht. Door de wolken en de regen gaf het gebied een spookachtige indruk. We liepen de hele dag van uitzichtpunt naar uitzichtpunten hadden de mooiste plekjes meestal voor ons zelf. We kwamen nog wel Chinezen tegen, en als dat gebeurde waren wij zelf ook ineens een attractie. Het gebeurde meer dan eens dat er stiekem foto’s van ons werden gemaakt, een groep meisjes had wel het lef om op ons af te stappen en te vragen of ze met ons op de foto mochten. Welja waarom niet. Ik denk dat we allebei ongeveer 2 keer met elk meisje op de foto zijn gegaan voordat ze tevreden waren, als bedankje gaven ze ons een rol lekkere Chinese koekjes. Zo wil ik wel vaker met iemand op de foto.

Die avond sliepen we bij een paar locals die als bijverdienste kamers verhuren. Communiceren was lastig maar dankzij google translate kwamen we er toch achter hoe laat het eten klaar stond. De volgende morgen gingen we weer vroeg op pad, zo vroeg dat de parkbussen nog niet reden. We kregen het voor elkaar een stuk mee te liften met een bouwvakker die ons na het afzetten vriendelijk de juiste richting wees. Toen we ons rondje hadden gelopen reden de bussen inmiddels en konden we met de bus mee.

De hele dag door zagen we weer verschillende mooie uitzichten over de rots pieken voordat we aan de afdaling begonnen. 8000 treden naar beneden! Beter dit stuk naar beneden dan omhoog dachten we. Eenmaal beneden was het nog ongeveer een half uurtje lopen voor we de bus weer terug namen naar Zhangjiajie. In het hostel haalden we onze tassen weer op en namen we nog een heerlijk warme douche voor we naar het station gingen om daar op de nachttrein te stappen. Om 5 uur werden we gewekt en moesten we er uit bij een station weet ik het waar. Hier moesten we 3 uur wachten voor we de volgende trein namen naar Xian, de volgende bestemming.

Het was tegen half 4 toen we in Xian aan kwamen. Het hostel was niet makkelijk gevonden, maar toen we er eenmaal waren bleek het een heel relaxt hostel te zijn. De dag was al zo goed als over, dus we deden die dag verder weinig. De volgende dag stonden we daar in tegen extra vroeg op. Na een bak noedels naar binnen te hebben gewerkt gingen we op pad: met de metro naar het station, met de snelle trein naar Hua Shan en tot slot met de taxi naar de voet van de berg Huashan.

Het was nogal mistig en de taxi chauffeur moest dan ook langzaam rijden omdat hij maar maximaal 15 meter zicht had. we hoopte maar dat het snel op zou klaren. De berg Huashan is een bekende berg om te beklimmen. Je kan de berg helemaal zonder klim materiaal beklimmen, dit omdat de hele weg omhoog bestaat uit trappen die uit de rots zijn gehakt. Wat een werk moet dat geweest zijn. De berg heeft 5 pieken waarvan wij van plan waren er een te doen voor we weer met de kabelbaan naar beneden zouden gaan.

Alleen liepen wij sneller dan de gemiddelde chinees en stonden we na 2 uur klimmen al op de Noord top (ons was verteld dat we er 4 uur over zouden doen). De klim bestond voornamelijk uit uitgehakte trappen waarvan sommigen met een hoek van 70 graden omhoog gingen, dan moest je je aan kettingen vast houden omdat het zo steil was. onderweg naar de Noord top hadd3en we ook nog een groepje van 3 chinezen studenten opgepikt. Een van hun sprak redelijk Engels, zo hadden we een tolk en gids die ons aardig wat over de Chinezen cultuur en gewoontes vertelden, en verder hadden we de grootste lol met deze gasten.

Maar goed. We stonden op de Noord top en hadden nog alle tijd, we besloten dus maar te kijken of we de rest van de toppen ook nog konden halen. Het was op deze hoogte gelukkig helderder dan op de grond, het uitzicht was dus de moeite waard. Onze Chinezen vrienden liepen nog een stuk met ons op voor we bij een kruising stonden waar zij links gingen, dit was direct naar de Zuid top. En wij rechts gingen, eerst naar de West top en daarna naar de zuid top. Na nog meer trappen kwamen we uiteindelijk op de west top aan. Hier maakte we wat foto’s voor we weer door gingen.

Om van West naar Zuid te klimmen moesten we eerst weer een end naar beneden, en daarna een nog groter stuk weer omhoog. We hadden het uiteindelijk lekker warm toen we op de zuid top aankwamen. Met zijn 2154,9 meter is dit de hoogste top, we maakte hier wat foto’s en stonden wat van het uitzicht bte genieten toen, jawel, onze Chinese vrienden aan kwamen lopen. Dat geeft dus wel aan dat ons tempo wat hoger ligt dan het chinezen tempo.

Vanaf top Zuid gingen we met zijn vijven naar ‘the planks in the sky’. Dit is een wandelroute langs een rotswand die bestaat uit planken die op in de berg geslagen palen zijn gelegd en zo een pad vormen. Als je hier loop heb je aan een kant de berg, onder je voeten een pad van planken van 40 cm breed en aan de andere kan een afgrond van een paar honderd meter verticaal naar beneden. Vroeger liep je hier gewoon zonder beveiliging, maar tegenwoordig mag je er niet op zonder een harnas te dragen. Dit is een van de stoerste paden waar ik ooit over heb gelopen. Helemaal als je bedenk dat het geen eenrichting verkeer is en er dus gewoon gepasseerd moet worden over dit pad, geweldig! Na dit avontuur namen we weer afscheid van onze vrienden, zij gingen terug naar de Noord piek terwijl Fab en ik de laatste twee pieken nog wouden aandoen.

Het was weer een stuk naar beneden en daarna een stuk omhoog om bij de Oost piek te komen. Het was inmiddels behoorlijk uitgestorven op de berg, het begon al licht te schemeren dus de meeste mensen waren al van de berg af. Wij hadden echter nog een top te gaan voor we richting de Noord piek konden. Gelukkig ligt de laatste piek dicht bij de Oost piek, het duurde dan ook maar ongeveer 10 minuten om van de Oost piek naar de Central piek te klimmen. Hier maakte we snel een foto voor we door gingen richting Noord.

Het kon natuurlijk ook niet anders, onderweg naar Noord haalden we onze vrienden weer in. Samen liepen we het laatste stuk naar noord, hier boekten we een ticket voor de kabel lift waarmee we naar beneden gingen. Het was een mooie dag, en na zo’n 11 000 treden te hebben gelopen waren me beentjes wel blij met wat rust. Ik had die avond geen moeite in slaap te komen.

Ik was inmiddels wel aan uitslapen toe, maar het was me niet gegund. Uitslapen doen we wel weer in Nederland, we zijn nu in China dus zullen we er het maximalen uithalen. We stonden dus weer optijd op en namen na het ontbijt de bus naar de terracotta warriers. Een (behoorlijk bekend) leger van porselein.

Eenmaal daar ontmoetten we een Amerikaan en een Chinees die in America had gewoond die samen op reis waren. We mochten ze wel (het waren niet van die gemiddelde Amerikanen) en besloten samen een gids te nemen. De gids nam ons mee naar de drie verschillende locaties. We kwamen dankzij haar van alles te weten over het doel van het legen, terwijl de chineze-amerikaan van alles vertelde over de geschiedenis van China. Dit leger was bijvoorbeeld gemaakt in de zelfde tijd als de Chinese muur en diende om een keizer die verderop begraven lag te verdedigen. Bij het aanbreken van een nieuwe periode werd het leger vernietigd door politieke tegenstanders van de begraven keizer. Archeologen hadden de meeste beelden inmiddels weer in elkaar gelijmd en opgesteld in de opstelling zoals ze vroeger ook hadden gestaan.

Op deze plek waren drie verschillende ‘putten’ met legers blootgelegd. Put 1 is het kleins, dit omdat deze bestaat uit een porseleinen legerleiding die de manschappen in de andere putten moest aansturen. Put nummer 3 is de grootste put en bestaat uit een paar duizend manshoge porseleinen beelden die allemaal identiek zijn. Ooit waren de mannen ook nog geschilderd en voorzien van wapens, maar daar is helaas weinig meer van terug te vinden.

Al met al was het weer een mooi dagje en hebben we weer erg veel opgestoken over China en zijn cultuur. Eenmaal terug in Xian namen we afscheid van de Amerikanen. We hadden nog mooi even tijd om wat te eten voor we weer naar het station moesten voor een nachttrein van bijna 12 uur naar Beijing, de laatste stad die we na een half jaar reizen aandoen.

Het was nog maar een uur of 6 in de morgen toen we vanaf het station in Beijing de metro namen richting ons hostel. We waren dan ook mooi optijd ingecheckt en klaar om de stad in te gaan. Vandaag zouden we alles bekijken wat Beijing te bieden heeft, en dat is nogal wat!

We begonnen de dag op het plein van de hemelse vrede, een gigantisch plein voor de verboden stad. In 1989 zijn hier dingen gebeurd die niet helemaal voor hemelse vrede staan, maar dit ‘incident’ is zo vakkundig in de doofpot gestopt dat de meeste Chinezen hier niks van weten. Na dit plein gingen we door naar de verboden stad. Dit is een soort stad binnen Beijing, hier leefde de keizers die jaren geleden over het Chinese rijk heersten. Het was interessant om hier rond te lopen, maar het had allemaal wel veel weg van tempels.

Van de verboden stad liepen we naar een straatje waar het erg gezellig was. het was inmiddels etenstijd en we werkte hier een lokale pannenkoek naar binnen (lekker hoor). Om vervolgens door te gaan naar de lama tempel. We hadden in China nog geen tempels gezien dus moesten we hier even langs gaan. De bouwstijl verschild in China erg van de rest van Azië, tempels hier zijn echt in Chinese stijl gebouwd (gek hé, je zit in China).
Verder gingen we nog naar een markt waar allemaal neppe troep werd aangesmeerd voor we naar de tempel van de hemel gingen, dit is eigenlijk geen tempel maar word wel zo genoemd, snap jij het nog? Maar goed, je kon hier mooi rondlopen in het park dat er omheen ligt. Na hier rond te hebben geslenterd vertrokken we richting de Olympische stadions. Het was donker dat we hier aankwamen. Dankzij de juiste verlichting zagen het vogelnest en de bubbel kubus er onwijs gaaf uit. Wie keken hier een tijdje rond en maakte wat foto’s voor we moe maar voldaan terug keerde naar het hostel.

De volgende morgen ging de wekker om 6 uur, vandaag gingen we naar de muur. eerst met de metro, daarna met de bus en het laatste stuk met de taxi en we waren er: de chinezen muur. het derde wereldwonder dat we mogen aanschouwen, en dat op onze laatste dag van de reis. We hadden een mooie dag uitgekozen. We hadden blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Ook het stuk muur waar we liepen was prachtig, veel vertakkingen en wachttorens. Ook maakte de muur hier rare kronkels over de berg waardoor je foto’s kon maken met daarop een stuk berg en de muur die eroverheen kronkelde, gaaf!

Verder hadden we de muur zo goed als voor ons zelf, hele stukken liepen we zonder ook maar andere mensen te zien, we zagen zelfs één eekhoorn en wat vogels op de muur. echt heel indrukwekkend. Toen we eindelijk iemand tegen kwamen regelde dat we met hun mee konden rijden naar het hostel. Dat scheelde het gedoe dat we op de weg heen hadden. Zij verbleven namelijk in het zelfde hostel als ons, kwam dat even mooi uit.

Na nog een stuk te hebben gelopen (in totaal 3 uur) melden we ons optijd weer op de parkeerplaats waar we door een minibusje werden opgepikt en terug gebracht.

Tsja en dat was dat, toen waren we terug in het hostel en zat het er bijna op. Na een half jaar reizen was dit de laatste dag.

Ik heb nog maar een ding te zeggen: het was geweldig! Dit waren de beste 6 maanden uit me leven en ik zou het reizen aan iedereen aanraden. Ik ben ik deze periode veranderd, en dan heb ik het vooral over de manier waarop ik nu tegen bepaalde dingen aan kijk en hoe ik dingen opvat.

Het was geweldig!