life isn't about waiting for the storm to pass

life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning to dance in the rain.

De hele busrit van Na Trang naar Hoi An reden we in de regen, een staartje van de tyfoon. Een ook in Hoi An bleef het regenen. Vanaf de plek waar we uit de bus werden gezet was het een korte wandeling naar het hostel dat we op het oog hadden, we besloten dus maar met volle bepakking door de regen te gaan. Gelukkig konden we een paraplu lenen, zo bleef ons hoofd in ieder geval droog.

In het hostel kregen we helaas te horen dat hij vol zat, maar ze konden ons wel een gratis bus aanbieden die ons dan naar een zuster hostel zou brengen, prima, doen we. Bleven we in ieder geval droog. Alleen begreep de chauffeur het niet helemaal en zette hij ons ergens op een kruising (geen idee waar) af en stonden we dus weer in de regen. Hier werd ons verteld dat er een goedkoop hostel tegenover het hostel zit waar we vandaan kwamen, zo stapten we dus weer met het hele zootje in een taxi en reden we weer terug. Het was wat heen en weren, maar uiteindelijk hadden we een dak boven ons hoofd.

We deelden een kamer met Robert en Ellie (die we op de ‘party boot’ hadden ontmoet) en deden de rest van de dag weinig. Tegen de avond gingen we naar het andere hostel (omdat daar het feest was) en dronken daar wat in de bar. Later op de avond werd ons een gratis taxi aangeboden naar een bepaalde kroeg en we besloten op deze deal in te gaan. Het was een hele leuken avond alleen was het wat minder toen we er achter kwamen dat ze de drank aanlengen met ethanol! Acht, dat maakte het in ieder geval wel goedkopen, en we zijn er niet ziek van geworden.

De volgende dag fietsten (jaja we hadden een huurfiets) we richting het Centrum, hier konden we op een end niet verder omdat het waterpeil van de rivier zo hoog was gestegen dat de straat onder was gelopen. Mensen in booten waren druk bezig om anderen uit hun huizen of hotels te evacueren, op sommige punten stond het water twee meter hoog! Later spraken we twee Engelsen die s’ochtends wakker werden en er achter kwamen dat er anderhalve meter water in de lobby van het hotel stond. Natuurlijk was er ook geen stroom en waren er een aantal kleren nat geworden. Uiteindelijk voer er een roeiboot het hotel binnen waar ze vanaf de trap in konden stappen en zo naar een hoger punt gebracht konden worden. Wij blij dat ons hostel hoger lag, en wij dus geen last hadden. Verder reden er geen bussen meer naar het zuiden omdat er een brug was ingestort! Gaat lekker hier.

De volgende morgen was het water weer gezakt en waren de winkels en hotels druk bezig de sporen uit te wissen. Op de muren was wel duidelijk zichtbaar hoe hoog het water had gestaan. Zo speelden we s’ochtends nog voor ramptoerist en namen we die middag de bus naar Hoi An, de hoofdstad van Vietnam.

De volgende morgen kwamen we rond een uur of 6 in Hoi An aan, we hadden al een hostel en namen hier een taxi naartoe. Het was een kleine taxi waardoor mij backpack op de passagiersstoel moest. Me tas stond voor de meter dus was het onmogelijk om die in de gaten te houden. Toen we na tien minuten aankwamen stond de meter op 450 000 dong, ongeveer €16,50.dat is hier ongeveer een dagloon, voor tien minuten taxi! Onzin natuurlijk, maar de taxi chauffeur bleef aan deze prijs vasthouden, toen ik uit wou stappen merkte ik dat de deuren op slot zaten en dat de ontgrendeling was weggehaald, hij had ons dus nog opgesloten ook. Na veel praten zakte hij met zijn prijs naar 300 000 Dong. Dit is nog steeds te veel en we maakte hem duidelijk dat we dit niet gingen betalen. Hierna werd het stil en zaten we nog eens tien minuten op de achterbank, we hadden toch de tijd. Toen hij weer begon te praten begon hij over de politie en zo, maar hij had de meter al gereset dus had hij geen poot om op te staan. Toen probeerde hij weg te rijden, maar daar was ik het niet mee eens, dus trok ik de handrem moeilijk ver omhoog. De taxi driver probeerde hem er weer af te halen, maar hij was niet sterk genoeg , toen maakte we hem dus nog een keer duidelijk dat hij gewoon die 100 000 Dong moes aannemen dat we hem boden en ons uit moest laten stappen. Hij zag zelf waarschijnlijk ook wel in dat hij klaar was, dus ging hij eindelijk akkoord. Ik zorgde dat de chauffeur eerst uit stapte voordat ik er uit ging, ik heb geintjes gehoord dat ze wegreden met je tas er nog in. Toen we alles uit de taxi hadden gaf ik hem pas het geld en gingen we naar het hostel.

Bij het hostel dropten we de spullen en gingen we voor een ontbijt. Daarna lieten we het hostel een betrouwbare taxi bellen en gingen we naar de Russische ambassade. Bij de ambassade kwamen we er achter dat alle visum aanvraag formulieren in het Vietnamees waren, hoe moeten we die nou invullen?

We werden naar binnen gestuurd om daar een Engels exemplaar te halen. Her vrouwtje achter de balie vertelde ons dat we moesten zitten en wachten. Wachten, waarop dan? Het zal wel. Zo zaten we daar een tijdje tot iedereen na ongeveer 20 minuten in de rij ging staan. Ik weet niet wie of wat het sein hiervoor gaf, maar ineens was de rij er. Ik sloot dus maar aan en eenmaal aan de beurt vroeg ik om het formulier. Hiervoor moest ze alleen even al onze papieren bekijken. ze ontdekte een fout in Fabian zijn uitnodigingsbrief, die ons €40 en twee dagen had gekost. En verder heb je als buitelander een visum van minimaal 90 dagen nodig voor het land waarin je het aanvraag. We moesten dus een 90 dag visum hebben voor Vietnam omdat we hem als niet Vietnamees in Vietnam aanvragen, en we hadden natuurlijk maar een maand.

Direct na de ambassade zochten we een café op met wifi om hier een dringend en niet geheel onaardig mailtje naar het visumbureau te sturen waarbij we de uitnodiging hadden geregeld. Vervolgens lieten we het café een taxi regelen en reden we naar de Vietnamezen immigratie om ons visum te verlengen. Deze was alleen tussen de middag dicht en we kwamen natuurlijk net te laat. Konden we dus mooi twee uur in een park om de hoek rondhangen om de tijd te doden.

Uiteindelijk waren de twee uur om en werden we geholpen. De werknemer wier een blik op het huidige visum en zij; hmm tja, dit is een C3 type visum. Sorry deze kan ik hier niet verlengen. Wat okee, hoe kan het dan wel? Tja dan moet je waarschijnlijk naar een reisbureau toe. Okee en hoe lang duurt het dan? Hmm ja ik denk waarschijnlijk ongeveer een dag of drie. Okee prima, dan lukt het nog net.

We liepen terug naar het hostel, die zat toch niet zo ver, en had een reisbureau. Daar aangekomen legde we de situatie voor en belde de medewerker van het hostel om te horen wat de mogelijkheden waren. En dit was er uiteindelijk maar één: $160 betalen om vervolgens 12 werkdagen op het visum te wachten. 12 dagen, dan zouden we al lang en breed in China moeten zitten!

Ik begon de moet te verliezen en na wat denkwerk besloten we de trein dan maar te schrappen en dan waarschijnlijk langer in Vietnam en China te besteden. Maar niks is nog zeker. We hebben ook de Russische ambassade in China gemaild om te vragen of we hem daaraan kunnen vragen, maar daar is het waarschijnlijk hetzelfde verhaal. We wachten voorlopig het antwoord nog even af.

Zo waren we dus bijna de hele dag voor niks in de weer. S’ avonds hadden we afgesproken met Anna (waarmee we in Thailand een week hadden gereisd) en kwamen we ook weer twee meiden uit Hoi An tegen. Het werd uiteindelijk weer een gezellige en mooie avond.

Tot de volgende keer, nog een maandje dan kunnen jullie weer van me gezelschap genieten.