be brave

Be brave. even if you’re not, pretend to be. No one can tell the difference. Kopte de folder. En daar zat ik dan dapper te zijn, het vliegtuigje waarin we zaten klom in een spiraal stijl omhoog. Ik zat met me gezicht naar achter op de vloer van het toestel. Iedereen zat op de vloer, er zaten namelijk geen stoelen in dit vliegtuig. Ik zat tussen de benen van Milan, rechts van me zat Fabian tussen de benen van zijn instructeur. Voor ons zaten de andere koppels. Het vliegtuigje bleef maar stijgen ondanks de heftige turbulentie. Milan kwam naar mijn idee uit het Oostblok, een forse man met een vierkant en kaal maar toch niet onvriendelijk hoofd. Hij wees me op zijn pols waaraan een analoge hoogtemeter hing. Hij wees naar de wijzer en riep 3000 Feet, we are going to here. Hij wees naar 2000 voet, all the way around, up to 12000 feet! Ik begon nu toch wel de kriebels te krijgen, ik keek nog maar uit het raam en zag dat we al veel behoorlijk hoog waren, maar we zaten dus nog maar op een kwart.

Het leek wel alsof het vliegtuig een eindsprint inzetten, de neus werd nog verder omhoog getrokken en iedereen schoof een stuk naar voren. Achter me begon Milan zich aan me vast te haken en me harnas nog strakker te stekken. Ik moest me helm (eerder een leren muts) opzetten en me handschoenen aantrekken, Milan hing me bril voor me ogen en trok het koord hiervan goed strak aan. Naast de deur sprong er een rode lamp aan, te gelijke tijd kwam de neus van het vliegtuigje naar beneden en vlogen we ineens rechtuit. De roldeur werd naar boven weggeschoven en het licht sprong op groen. De paren die voor ons zaten begonnen naar de deur te schuiven, de eerste klom in de opening en verdween, de rest volgde tot Fabian in de deuropening ging zitten. Zijn instructeur liet zich voorover vallen en weg waren ze. Milan begon nu naar het deurgat te schuiven, en omdat ik Milan aan me rug had hangen schoof ook ik naar dat waai gat. Onder me zag ik een afgrond van 3650 meter verschijnen, Milan ging zelf op de rand zitten dus ik hing hier een beetje boven te bungelen. Op dit moment kwam er nog maar één woord over me lippen, een woord dat begint met een F.

Ik liet me benen los onder het vliegtuigje hangen, hield met me handen me harnas vast en staarde naar de horizon in de verten, In me gedachten begon ik af te tellen: 3,….2,….1,…. Niks waarom zaten we no……. Ik was voorbereid maar omdat me timing niet uitkwam kwam het toch onverwachts. Milan leunde voorover en daar gingen we, het eerste moment voelde ik me compleet machteloos, we maakten een koprol naar buiten en Milan plakte hier nog een kurkentrekker achteraan. Dit betekende voor mij dat ik in me harnas alle kanten op werd getrokken en we wereld alle kanten op zag draaien. Toen stabiliseerde Milan ons en begonnen we te spinnen. We zaten nog ver boven de bergen en de wolk, er hing gelukkig maar een wolk in de lucht. Dit betekende een prachtig uitzicht over Queenstown en de omliggende bergen en natuur. Milan zwaaide nog eens met zijn armen, we waren nu uit de spin en raasden met 200 km/h op de aarde af. Ik voelden een klap op me schouder, dit was het teken dat ik me harnas los mocht laten. Met gestrekte armen en benen stoof ik op de aarde af, de koude wind keihard in me gezicht. Milan stak zijn duim op en ik deed hetzelfde. Dit is gaaf!

Na 45 seconde vallen werd er aan me schouder getrokken, me benen kwamen weer onder me lichaam en we schoten nu ineens naar voren in plaats van naar beneden. Deze klap was het laatste wat ik hoorde, ineens was het doodstil, geen wind meer langs me oren. Totale stilte. Totdat Milan vroeg: are you oké ik antwoordde: better dan ever! We hadden nog dik een kilometer voordat we zouden landen en onder me zag ik Fabian onder zijn parachute hangen, die ging dus ook goed. Milan trok wat aan een koord en ineens begonnen we als een soort menselijke pendel te tollen, een paar keer links om, en dan weer rechts om. Ja, Milan wist wel wat hij deed. Hij wees nog wat rond en begon al hangend een gesprek. Do you like my office vroeg hij? Yea, you have a great view from here. Ondertussen kwam de grond steeds dichter bij, Milan vertelde me nog maar even hoe we gingen landen en begon richting het grasveld te vliegen. Eerst nog een rondje over de hangar, 180 graden om en terug naar het veld. Ik trok me benen in en Milan deed hetzelfde achter me. We vlogen nog te snel naar beneden, ik kneep me billen al bij elkaar, maar op he laatste moment trok Milan aan de parachute. We schoven nog een paar meter over het gras voordat de parachute voor ons in het gras landen. Milan haakte me los en trok me overend. We hadden allebei een grijns van oor tot oor. Thise was awsome!

Ik bedankte Milan en keek in het rond. Ik vond Fabian 50 meter naast me op het veld, ook met een grijns op zijn gezicht. Samen liepen we weer terug naar de hangar waar we 20 minuten daarvoor in ons harnas waren gehesen. Hier trokken we het harnas weer uit, haalde we onze spullen uit ons kluisje en gingen we in het zonnetje zitten wachten tot de bus ons terug zou brengen. Ja, vandaag was een goeie dag!

De volgende morgen werden we ruw uit ons slaap gehaald door de wekker. Uiteraard ging deze weer veelte vroeg. Na het ochtend ritueel vertrokken we naar de stad waar een oud Australische legervoertuig op ons stond te wachten. We hadden mazzel, de rest van de groep kwam niet opdagen dus we hadden een privé toer. We zouden deze morgen met een jetboot door een cannion gaan scheuren, maar om daar te komen moesten we eerst met deze dikke 4x4 over skippers road rijden, volgens google een van s werelds tien gevaarlijkste wegen.

Onze chauffeur was een al wat ouder mannetje dat dol enthousiast over de geschiedenis van de weg vertelde, over de tijd dat er naar goud werd gezocht in de rivier en over de filmsets van de the lord of the rings films die aan de weg lagen. Onterendere zagen we de rotsen waartussen ze de poort van mordor hadden geplakt, de rots waar Aragon vanaf viel en ga zo maar door.

Ondertussen hobbelde we verder over weg, tot we bij de rivier aankwamen, hier kregen we van de chauffeur een tent, dit bleek een regenjas die we moesten aantrekken. Daaroverheen kwam een reddingsvest en klaar. We moesten nog even wachten op de boot maar het duurde niet lang voordat de jet boot de hoek om kwam vliegen.

De boot meerde aan, we sprongen aanboort en weg waren we. De jet werd voortgestuwd door 400pk en we vlogen haast door het water. Na de eerste bocht maakte we een snelle draai van 360 graden voordat we weer verder stroomopwaarts stoven. We gingen in totaal 8 kilometer de rivier op voordat we terug keerde, onderweg kwamen we langs nog wat film locaties en langs 2 oude bungee jumps die aan een hangbrug waren bevestigd.

Weer terug bij de start klommen we weer in de 4x4 en reden we de weg weer terug. Wat een mooi begin van de dag.

In Queenstown werden we afgezet voor het kantoor van de Nevis bungy. Hier gingen we meteen naar binnen om te vragen of er nog plek was. een half uur later zaten we in de bus naar de bungee.

Hier werden we meteen in een harnas gehesen en werden we naar een gondel gebracht. De Nevis bungy is met zijn 134 meter de hoogste van New Zealand. De bungy bestond uit twee bergen met twee staalkabels ertussen gespannen. In het midden hangt er een soort gondel aan de kabels waaruit je springt. Met een kleiner gondeltje werden we naar de gondel in het midden gebracht. Hier kregen we banden om onze benen gebonden, ondertussen schommelde de de gondel door de wind bijna anderhalve meter heen en weer. Ramen in de vloer hielpen je herinneren hoe diep 134 meter ook al weer is, ver beneden ons stroomde een riviertje. Mijn naam werd vlak na de eerste springer geroepen, fijn ik ben dus nummer twee.

Ik werd naar een stoel geleid die veel weg heeft van zo’n stoel die de verloskundige heeft: rugleuning achterover en steunen om je benen op te leggen. In deze positie werden mijn beenbanden aan het elastiek bevestigd, ik werd overeind geholpenen schuifelde langzaam naar de ‘springplank’ hoe dichter ik bij het einde kwam, hoe langzamer ik vooruit schuifelde. Verder werd er doodleuk achter me gezegd. Dit was toch wel heel anders dan de skydive, dit moest ik zelf doen. We schommelde nog steeds wat heen en weer terwijl ik met mijn tenen 134 meter boven de afgrond stond. Achter me begon de aftel: 3….2….1…. ik liet me voorover vallen maar dorst me voeten niet af te zetten, dit resulteerde in een halve koprol. In de lucht dwong ik mezelf me hoofd op te lichten en recht naar beneden te kijken. De afgrond kwam steeds dichterbij, tot ik een ruk aan me benen voelde en weer omhoog schoot. Ik hing weer even vrij voordat ik weer begon te vallen, richting de afgrond tot ik weer terug werd getrokken. Ik greep naar een koord bij me benen en op het moment dat ik vrij kwam trok ik aan het koord. Een pal schoot los en nu hing ik niet meer op zijn kop. Ik hing nu overeind in me harnas. Ik veerde nog een paar keer voordat het ophaal apparaat aangekoppeld werd, een klik, een schok en ik begon te stijgen. Steeds hoger tot ik weer op 134 meter boven de grond hing, helemaal niks onder me. Opzich hangt dat niet lekker, maar ik werd weer binnen gehaald in de gondel en losgemaakt. Wat was dit gaaf!!!!

Het was drie dagen terug dat we uit Wanaka waren vertrokken, eerst nog naar een nationaal park waar we de Rob Roy valley track liepen. Om daar te komen moeste we eerst een uur over een grindpad rijden. Er stroomden diversen riviertjes over dit grindpad heen, om verder te rijden moesten we dan door het water rijden, gelukkig stond het water laag en konden we het pad afrijden. De track zelf liep langs een smeltwater rivier. op een end moesten we met een hangbrug over de rivier en kwamen we langs een zijtak van de rivier te lopen, door een bos dat nog het meeste weg heeft van een oerbos, dikke bomen vol met mos en overal gigantische stenen in het bos. Het pad kronkelde een tijdje langs de rivier en door dit bos omhoog. Het pad eindigde bij een uitkijkpunt met uitzicht over de Rob Roy gletsjer en de omliggende bergen. Echt weer super mooi. Terug moesten we over het zelfde pad, maar met deze natuur om je heen is dat geen straf.

Na deze track zijn we in twee dagen naar Queenstown gereden waar we voor de skydive boeken voor de volgende dag. Die nacht sliepen we in een nationaal park waar lord of the rings opnames zijn gemaakt, we hebben hier nog wat rondgelopen voordat we gingen koken.

De volgende dag melden we ons bij de skydive. Hier kregen we eerst een film te zien over de sprong voordat we in een bus naar het vliegveld werden gebracht. Hier ontmoetten we onze instructeurs waarmee we gingen springen en werden we in een harnas gehesen. De instructeur gaf nog wat tips en hop, het vliegtuig in. Deze klom direct in een spiraal omhoog en de rest is bekend.

Queenstow, the place to be als je adrenaline door je aderen wilt laten stromen…