loopgraven en oorlogswonden

We zaten inmiddels in Saigon in Vietnam, een grote stad met een rijke geschiedenis. Voor de eerste dag boekten we een toer naar de chi cha tunnels. Dit is een gangenstelsel die bestaat uit meer dan 250 kilometer tunnels met daartussen diversen leefruimtes. Voor de toer werden we optijd opgehaald bij ons hostel om vervolgens in een busje te worden geladen om een uur lang rondjes te rijden. Er waren een aantal mensen zoek geloof ik. Maar goed uiteindelijk hadden we iedereen en vertrokken we richting de tunnels. Onderweg vertelde de gids de geschiedenis van Vietnam, een lang verhaal dus. De eerste stop was bij een fabriekje waar slachtoffers van ‘agent orange’ meubels en souvenirs maakte. de souvenirs winkel waar we na de fabriek doorheen moesten was nog groter dan we werkplaats zelf, maar ja, zo gaat dat hier.

Agent orange is een chemische ontbossing middel dat de Amerikanen tijdens de oorlog gebruikte om bossen waar de Vietnamezen in zaten te ontbossen. Als bijwerking werden er na het rondstrooien van die troep misvormden baby’s geboren in de gebieden waar het was ingezet.

Na de fabriek te hebben bezocht gingen we door naar de tunnels, hier vertelde onze gids enthousiast over de vallen die de vietcong gebruikte om Amerikanen te verwonden en vertelde hij over het leven in de tunnels. We mochten zelf natuurlijk ook door een gang kruipen, 1 meter hoog en 60 centimeter breed. Die gasten hadden mazzel dat ze niet zo groot zijn! Ik had al moete met 60 meter, die gasten kropen kilometers door deze tunnels.

Bij de tunnels zat ook nog een schietbaan waar je alle soorten wapens uit de oorlog kon schieten. Het zwaarste wat ze hadden staan was een M60 die op een jeep gemonteerd stond. Geniaal! Fabian en ik kozen voor de AK-47, het was gaaf om hier te kunnen schieten. Toen we uitgeschoten waren gingen we nog even bij Gabor en Tom kijken. Gabor was met een M16 aan het knallen en liet ons ook nog even schieten. Je voelt toch wel verschil tussen een AK en een M16. De M16 voelt veel nauwkeuriger aan dan de AK.

Na het schieten ging de toer weer verder en bleek de gids ook erg goed in het nadoen van de geluiden die bepaalde bommen of geweren maakte. na het kijken van een film werd tijdens het eten duidelijk waarom; hij rolden zijn mouw op en toonde ons waar een machinegeweer van een Amerikaanse heli een kogel door zijn arm had gejaagd en vertelden dat hij er ook nog een met zijn voet had opgevangen, deze beste man had dus meegevochten! Hij vertelde dat hij na deze beschieting drie maanden in een ziekenzaal onder de grond werd verzorgd. Toen hij weer buiten kwam was de oorlog voorbij en waren zijn ouders, twee zussen en een broer gesneuveld.

Op de terugweg lieten we ons afzetten door de bus bij het oorlogsmuseum. Hier hadden ze een aardige verzameling voertuigen die de Amerikanen hadden achter gelaten. Verder hadden ze veel foto’s met de verhalen achter de foto’s. Ik vond het heel interessant om deze oorlog nu eens vanuit Vietnamees oogpunt de bekijken. Dan zie je ineens dat de Amerikanen helemaal niet zulke lieverdjes waren, en wat voor gruwlijkheden hier allemaal zijn gebeurd. Vooral de foto’s van mensen die napalm hadden overleeft waren behoorlijk indrukwekkend. Ik ben door deze dag wel anders tegen de oorlog gaan aankijken. Erg indrukwekkend en heftig allemaal.

De volgende morgen namen we afscheid van Tom en Gabor. Zij bleven hier nog even terwijl Fabian en ik weer verder gingen. We zaten de hele dag in de bus en kwamen s’ avonds in Nha Trang aan. Dit is een soort feestbestemming voor Russen, dus erg veel zon, zee en Russen. We vonden een goed hostel en boekten een plek op de party boot voor de volgende dag.

De volgende morgen moesten we dus weer vroeg op om naar de boot gebracht te worden. Allen werd op de boot al snel duidelijk dat het feest tegen zou vallen: veel spleetogen met camera’s aan boord en een oudere man vertelde ons dat hij de 4 eilanden toer had geboekt en dat we waren samengevoegd. Er was wel nog een ander groepje die voor het feesten kwamen, daar moesten we het dus maar mee doen.

We voeren eerst naar het eerste eiland waar de helft van de boot aan land werd gezet. Fabian en ik hadden een scuba duik bij de boot in geboekt en mochten aan boort blijven. Wij voeren verder en werden naast een duik boot stil gelegd. Hier kregen we de spullen en een instructeur, we maakte een duik van 40 minuten en gingen tot de 14 meter. De duik zelf was niet zo spectaculair, en het water was behoorlijk troebel, maar het was leuk om weer te duiken, en om een nieuwe duik in ons logboek te kunnen schrijven.

Na de duik keerde we terug naar het eiland om de niet duikers weer aan boord te laten. Die waren inmiddels al goed ingedronken, dus ging het feest nu helemaal los. Er werd wat goeie muziek aangezet en het werd nog helemaal leuk. Uiteindelijk zaten we mooi voor op de boot in het zonnetje met lekkert muziek op biertjes weg te tikken, terwijl die Aziaten ons met hun i-pads aan het filmen waren. Ik snap die gasten niet, pak dan een biertje en doe gezellig mee. Maar nee, ze filmen het alleen zodat ze het straks aan iedereen kunnen laten zien.

Ergens naast een eiland gingen we voor anker om te eten en daarna een soort karaoke te houden. daarna werd er een soort trekker band met een Vietnamees er op in het water gelaten, hier kon je onbeperkt gratis cocktails drinken, moest je er wel eerst heen zwemmen. Dus met het feest team waren we dus mooi van de boot aan het springen en aan het feesten in het water, terwijl de spleetoog brigade ons plezier vastlegde met hun tablets.

Hierna bezochten we nog een eiland, hier moest je toegang betalen om er op te mogen, onzin natuurlijk. Daarom gaven we onze tassen aan een coole Engelsman (die opgroeide in Australië en nu in Denemarken woont) en sprongen we zelf van de pier af om door het water om de poort heen te zwemmen. Zo doen we dat.

Die avond gingen we met de party people de stad in om hier een bar onveilig te maken. Al met al een topdag!

De dag daarop zouden we met een groep motoren huren en naar een waterval rijden, alleen vertrouwden ze het weer niet en gingen Fabian en ik dus met zijn tweeën. Ik had dit keer voor een handgeschakelde gekozen, voor de verandering. We moesten nu voor het eerst in 3 maanden weer rechts rijden, gelukkig was deze omschakeling makkelijk gemaakt.

Met tanken hadden we een inschattingsfout gemaakt waardoor Fabian ergens op het platte land met een legen tank stond. Gelukkig was er even verder een hutje waar ze flessen benzine verkochten. Dus ben ik daar maar heen gereden en liet in eerst mijn eigen tank vol gooien voordat ik (met veel moeite en handgebaren) deze plaatselijke Vietnamees bij me achterop liet stappen. Zo reed ik terug naar Fabian waar onze vriend direct aan de slag ging met zijn fles en trechter. Zo, konden we weer verder.

Om bij de waterval te komen moesten we eerst nog een stukje lopen, maar dat was het meer dan waard. De waterval lag op een mooie locatie en het was hier mogelijk om van zo’n 6 meter hoge rots af in de poel onder de waterval te springen. Heerlijk! Hier childe we hem een tijdje voordat we weer terug gingen. Vanaf de waterval moet je door een dorpje rijden, op het moment dat we terug gingen was de school denk net uit, er fietste namelijk aardig wat kinderen door het dorpje, waarvan de meeste vrolijk zwaaiden of een high-five gaven. Leuk. Hier stopten we nog even bij een heel lokaal eet tentje om een paar gefrituurde bananen naar binnen te werken. En ze waren heerlijk.

Eenmaal terug bij het hostel leverde we motoren weer in en voegde we ons bij Robert en Ellen, twee van de party gasten die die avond dezelfde bus namen als Fabian en mij, op naar Hoi an…