backpack express

Na Singapore ging het weer beginnen, het echte backpacken. Mooi met de wind mee waaien terwijl je je tas op je rug meesleep, heerlijk! We namen in Singapore een bus de grens over naar Melaca, een oud havenstadje dat een tijde in Nederlandse handen was. De grensovergang ging goed en voordat we het wisten stonden we in Melaca op het busstation. Hier namen we de stadsbus richting Chinatown. Toen de buschauffeur achteruit de parkeerhaven uit stak zag hij een geparkeerde bus achter ons over het hoofd en knalde hij vol in de zijkant. Het resultaat was een geknald raam en een deuk in de zijkant van de geparkeerde bus. Voordat we nu weer verder gingen waren we weer een paar minuten verder. Maar verder ging alles goed en vonden we ons hostel erg makkelijk.

De volgende dag hebben we gekeken naar de restanten van de Nederlandse periode en bezochten we nog een museum, wel interessant maar ik vond het niet de moeite om me camera tevoorschijn te halen. Zo speciaal was dus niet. Die middag zaten we in het hostel te chillen toen er iemand van het hostel op ons afstapte en vroeg of we mee gingen vliegeren, waarom ook niet. En zo belanden we met een groep gasten uit het hostel, op een veldje te vliegeren. Helaas werkte de wind niet echt mee dus moest je blijven lopen om hem in de lucht te houden, maar we hadden de grootste lol. Na het vliegeren (en nog wat volleyballen) gingen we met zijn allen wat eten bij een lokaal tentje. Het eten was behoorlijk scherp (en dan is het al zo heet) maar het was reuze gezellig. S ’avonds in het hostel zetten Fab en ik nog een filmpje op, de toeval wil dat we alleen Engelse ondertiteling hadden, het duurde niet lang of er zat nog eens 6 man achter ons mee te kijken. Het was een mooi dagje zo, en met zijn alle the shawshank redemption kijken was een mooie afsluiting.

De volgende dag namen we de bus naar Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisië. We vonden een goedkoop hostel in Chinatown waar we 2 nachten in een doorm boekte. S ‘avonds aten we wat op straat en gingen we niet laat te bed, tenminste dat was het plan. Dit plan veranderde toen Fabian tegen twee leuke Nederlandse meisjes opliep die net waren begonnen met reizen en wel een drankje wouden doen. Ze wisten een leuke rasta bar waar we het met zijn viere gezellig maakte en het uiteindelijk veel te laat werd.

De volgende morgen veel te vroeg ging onze wekker, ik was even vergeten hoe moeilijk het is om vroeg op te staan, maar het kwam weer helemaal naar boven. Ik verzette de wekker maar een half uur, we eten onderweg wel wat. Toen de wekker ons een half uur later vertelde dat we er nu toch echt uit moesten stonden we op en vertrokken we naar de metro. Op het metro station scoorden we een ontbijt voordat we instapten en richting de Chinese ambassade reden. We waren wat aan de vroegen kant, maar liever zo dan andersom.

Binnen in de ambassade kwamen we er achter dat we de vliegtickets vergeten waren, deze heb je nodig voor je visa aanvraag. We besloten dat ik op en neer zou reizen naar het hostel en dat Fabian zou wachten. Zo gezegd zo gedaan. Met de juiste papieren was de aanvraag zo geregeld, met een half uurtje stonden we weer buiten. Door feestdagen zou het een volle week duren voordat we onze paspoorten met visums weer konden ophalen, het zij zo.

De rest van de ochtend brachten we door in een wikkelcentrum en tussen de wolkenkrabbers. In de middag gingen we richting het stadspark waar we een vogeltuin bezochten, s ’werelds grootste vrij rondvlieg vogeltuin. Eigenlijk een gespannen net met vogels er onder waar je tussen loop, dat was wel leuk en natuurlijk helemaal toen we zagen hoe de roofvogels gevoerd werden.

De rest van de middag brachten we in het park door. Tegen de avond gingen we richting de KL tower, een zendmast van 421 meter hoog. Het mooie van deze mast is dat er een observatie dek in zit die zich op 276 meter hoogte bevind. We waren weer eens precies optijd, met schemer stonden we boven en tegen de tijd dat we weer naar beneden gingen was de stad compleet in lichtjes gehuld.

Ik had vanuit de toren een KFC gespot en daar gingen we dan ook eten. Na het eten gingen we richting de tweeling torens van Frey, ik bedoel natuurlijk de Petronas towers. Twee identieke gebouwen die met hun 452 meter de hoogste tweelingtorens ter wereld zijn. De torens waren mooi in het licht gehuld en ik heb met behulp van me statief dan ook mooie plaatjes van de tweeling weten te schieten. Veder genoten we nog even van wat fonteintjes in het park voordat we terug keerde naar ons hostel.

De volgende morgen namen we de metro naar het bus station, de bus naar Jerantut, een busje de hele stad door om een werkende ATM te vinden, een andere bus naar de rivier en uiteindelijk een bootje naar een dorpje in Taman Negara. Taman Negara is met zijn 130 miljoen jaar het oudste regenwoud ter wereld (schijnt).

In het dorpje vonden we een goedkopen slaapplaats en gingen we vervolgens ‘op jacht’ naar een jungletoer. In eerste instantie voor 4 dagen (net als Bolivia) maar dat bleek lastig. We vonden een mooie toer waarvoor zich al twee Franse dames hadden opgegeven. 3 dagen 2 nachten in de jungle met 2 Franse dames en een gids, je kan het beroerder treffen.

De gids bleek een soort aapje te zijn die een tas droeg van ongeveer twee keer zijn eigen gewicht, en de Franse dames bleken Belgen te zijn die frans spraken, ze konden ons Nederlands allebei verstaan en een van hun kon het ook spreken, maar dat vertikte ze meestal.

De eerste dag werden we met een boot anderhalf uur de rivier op gevaren, hiervandaan moesten we 8 kilometer door de jungle lopen naar de slaapplaats. 8 kilometer is te doen zou je denken, maar dat viel tegen. Deze jungle is met al zijn wegwijzers en mooie paden redelijk geschikt gemaakt voor toeristen, maar de gevallen bomen lagen nog in overvloed over het pad waardoor we maar langzaam vooruit kwamen. Verder zat er geen gang in een van de Belgen (later hoorde we dat ze zich hadden verslapen en die dag daarom niet hadden ontbeten) waardoor het alleen maar langer duurde. Tegen half 6 kwamen we bij de grot aan, de slaapplek voor vannacht. De grot had een ingang waar twee vrachtwagens naast elkaar door naar binnen kunnen rijden en de zaal daarachter was zo groot dat je er met gemak een kathedraal in kan bouwen. Aan de zijkant van deze graten zaal zat nog een grote ingang die voor daglicht zorgde. We deelde de grot met 5 andere groepen, maar dankzij de grote ervan had iedereen een eigen plekje. We sprokkelde brandhoud voor het vuur terwijl ons aapje voor ons aan het koken was.

Na het eten werden er verspreid langs de grot wand kaarsjes neergezet. Verder werd ieder reisgenootschap verlicht door diversen kaarsjes, een leuk en vredig gezicht. Toen ik onze gids vroeg vuur te maken zette hij simpelweg een kaars in de stapel brandhout en begon hij er kleine takjes op te leggen, even wachten en voilà, vuur!

De rest van de avond hielden we het vuur opgang en stonden we wat te praten met een Nederlander die we al in Jerantut hadden ontmoet. Hij was hier met zijn vriendin en komt uit Purmerend, heerlijk om weer eens wat Noord-Hollandse nuchtere humor te horen.

De volgende morgen werden we heerlijk gewekt door de zon die de grot in scheen en de geluiden van de jungle daarbuiten. Zeker de beste wekker ooit! Die dag hoefden we maar 6 kilometer te lopen, we hadden dus alle tijd. Onze gids maakten een goed ontbijt en nadat we hadden gegeten nam hij ons mee naar een andere grot, een kleinere grot vol vleermuizen en een dikke pad. De slaapgrot zat ook wel vol vleermuizen, maar deze kon je bijna van het plafon af trekken (wat overigens niet verstandig is). We lieten nu de grotten achter ons en liepen verder door de jungle. Het was weer een benauwde hete dag en het duurde niet lang of we waren allemaal doorweekt van het zweet. De rivier die we halverwege tegen kwamen was dan ook zeer welkom, de gids begon aan het middageten terwijl wij een koele duik namen, heerlijk!

Tegen 3 uur kwamen we bij een betonnen observatie post aan waar we de tweede nacht zouden door brengen. Het gebouwtje stond op betonnen palen zo’n 4 meter boven de grond, boven was het hok vol gezet met stapelbedden zonder matras, en keek je door een open raamwerk uit over een stuk jungle. Tegen 6 uur kwam er nog een tweede groep aan die in de uitkijk de nacht door zouden brengen en uiteraard zaten daar weer drie Nederlanders bij.

Na het eten was het al snel donker, zo nu en dan schenen we met een zaklamp door het open raamwerk om te kijken of er al een olifant voorbij kwam. De olifant zagen we niet maar vrij direct stond er een teipier (geen idee wat het is) voor ons raam. In het begin waren we dol enthousiast, maar later begon ik te denken dat dit een van de saaiste beesten van de jungle moest zijn. Het was een soort zebra, maar dan zonder strepen. Een zwarte kop en nek en een wit lichaam. Ik denk dat hij wel een half uur lang op een plek heeft gestaan, zo nu en dan schraapte hij wat mineralen van een sten en verder niks, totaal geen actie. Wat een saai beest. Ik besloot met Fabian buiten maar een stukje (in de donkere jungle) te gaan lopen, en daar zagen we wel wat interessants. Een hele kolonie mieren was bezig stukjes van een paddenstoel af te knagen, en deze stukjes vervolgens naar hun nest te slepen. Dit was op zich al indrukwekkend om te zien, maar toen we ons zaklamp uit deden bleef de paddenstoel oplichten. Een lichtgevende paddenstoel, en als je nog beter keek zag je kleine lopende lichtpuntjes, de mieren die de paddenstoel naar het nest droegen. Heel gaaf!

De volgende morgen was de complete paddenstoel weg en werden we weer heerlijk gewekt door de zon en jungle geluiden. De laatste dag, en met zijn 13 kilometer ook de langste. Na een goed ontbijt gingen we op pad, het was weer bloedje heet en er leken nog wel meet bomen over het pad te liggen waardoor we meer aan het klimmen en kruipen waren dan dat we hard door liepen. Maar op de een of andere manier vorderde we toch snel. Met de lunch stopten we weer bij een rivier en konden we dus weer een frisse duik nemen voor het eten, daarna hadden we nog alle tijd, eerst nog maar wat rusten en dan weer opweg. Het laatste stuk schoot helemaal snel op en tegen 3 uur waren we terug in het dorp. Hier namen we eerst maar een frisse douche. S ‘avonds makten we het gezellig met de twee Belgische meiden. En dat was dat dan weer, de jungle van Maleisië. Niet te vergelijken met de jungle in Bolivia en dat zullen we ook maar niet doen. Ik wil wel even kwijt dat het in Bolivia vele malen gaver was in de jungle, daardoor lag de verwachting te hoog en viel dit helaas wat tegen.

De volgende morgen stapte we in de lokale bus terug naar Jarantut, hier stapte we vervolgens op de trein richting het noorden, the jungle railway. Een hobbelige treinrit van zo’n 7 uur waarvan het eerste deel door de jungle. Het jungle gedeelte hebben we inmiddels achter ons gelaten en we denderen nu langs bananen plantages. De deur naar buiten staat gewoon open en we hobbelen alle kanten op.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer maar weer….