het leven is goed

Het was al laat op de avond dat de trein in Kota Baru stopte. We ontmoetten op het perron een andere backpacker en besloten een taxi te delen. De taxi bracht ons naar een goedkoop hostel die we uit de lonely planet hadden gepikt, het was maar voor een nachtje. De volgende morgen stond er namelijk een taxi klaar die ons en nog twee reizigers naar de boot naar de Perhentian eilanden bracht, dit zijn twee eilandjes die een paar kilometer uit de oostkust liggen. Ons doel was het kleinste eiland, de plek waar alle backpackers rondhangen.

Met een speedboot met 300 pk er achter hangen scheurde we naar de eilanden toe, hier lieten we ons afzetten op long beach, de party plek. We werden met nog een aantal anderen afgezet en we raakte aan de praat met Megan (Canada) en Ted (usa), zij hadden een goedkoop hostel gevonden. Uiteindelijk lagen Fab en ik bij Ted op de kamer en lag Megan op de kamer naast ons met twee Argentijnen.

Het eiland bestaat voornamelijk uit jungle met palmstranden en helder blauw water, een prima plek om een paar dagen tot rust te komen. Het was net middag toen we aankwamen dus hadden we tijd zat om te zonnen, zwemmen en wat rond te lopen. Op een eind hadden we ongeveer 2 uur in het water liggen praten met onze nieuwe vrienden, van politiek tot goeie films het kwam allemaal voorbij. Heel leuk en gezellig maar ik was net klaar met vervellen, me nieuwe huidje was dus meteen zo rood als een kreeft.

Die avond zaten we met zijn vieren aan een waterpijp te lurken en blikken bier weg te werken op het strand terwijl we werden vermaakt door een aantal vuurdansers. Ja, het leven is zwaar.

De volgende dag gingen we met zijn vieren snorkelen, we hadden een trip geboekt die de hele dag zou duren en ons naar verschillende snorkelplekken bracht. De eerste stop was om schildpadden te zien, en dat is gelukt. Ik had van die kleine dingen verwacht maar war we onder water vonden waren mega beesten. We zagen er in totaal twee, allebei zo groot als een kinderwagen (om maar iets geks te noemen). Na de beesten een tijdje te hebben gevolgd en gevoeld gingen we verder. Dit keer naar een stuk van het mooiste koraal dat ik tot nu toe heb gezien. Vol leven, vissen en koraal. Heel gaaf om tussen door te zwemmen. We waren hier dan ook een hele tijd zoet. Toen het toch echt tijd was om verder te gaan werden we naar een plek gebracht waar haaien moesten zitten, maar deze waren lastig te spotten in het diepen water. Tot we er achter kwamen dat we juist in het ondiepe moesten zoeken, toen vonden we ze zo. De haaien waren misschien maximaal 1,20 meter lang maar ze zagen er wel echt uit als een echte haai, en snel dat ze waren. We vonden hier ook nog een stuk koraal met clownsvisjes. Leuk! Als afsluiting werden we op een schitterend palmbomenstrandje afgezet die alleen via zee te bereiken is. de bestuurder van de boot belofte ons na een uurtje weer op te pikken. Het was heerlijk om op zo’n strand te liggen te niksen, maar toen we na twee uur nog niet opgehaald waren, en we nog de enige op het strand waren, begonnen we ons toch wel een beetje zorgen te maken. Net toen we actie wouden ondernemen kwam ons bootje aanvaren, onze vriend de bestuurder was in slaap gevallen… lekker dan.

De volgende dag zou een rustdag worden op het eiland, dus s ’avonds vierde we het leven. En wat een leven is het hier op het eiland. De volgende dag was me grootste prestatie dat ik weer een boek uit had gelezen, verder gebeurde er overdag weinig. S ’avonds genoten we weer van een waterpijp en namen we het er nog even goed van, het was immers de laatste avond met Megan en Ted waar we een paar toffe dagen mee hadden gehad.

De volgende morgen veel te vroeg moesten we er uit om de boot terug te halen. Aan wal ontbeten we nog een laatste keer met zijn vieren voordat Megan en Ted richting Bangkok gingen terwijl Fabian en ik naar de Cameron Highlands trokken. Inmiddels hebben we ons gesetteld in Daniëls gasthouse en gaan we zo de rest van de trip plannen.

Ik zeg, tot de volgende keer.