regen en zo

In de Cameron Highlands werden we door onze bus bij een goed en goedkoop hostel afgezet. Het was lekker om even uit de hitte te zijn. De highlands hebben een beetje een Nederlands klimaatje, koel, winderig, mistig en zo nu en dan een bui.

Het eerste dagje deden we rustig aan en planden we dingen voor de volgende dag. De volgende dag werden we vroeg opgehaald. In een oude landrover werden we eerst naar een ander hotel gebracht om nog twee gasten op te halen, vervolgens reden we naar een theeplantage waar ik wat mooie foto’s schoot. Daarna gingen we naar de fabriek waar de thee verwerkt werd. De fabriek staat er al sinds 1930 en alle machines stammen ook nog uit die tijd. Van die grote gietijzeren machines die de bladeren malen en drogen. Gaaf om te zien. na de rondleiding dronken we nog een bakkie thee (ze hadden geen koffie) en ontbeten we ook maar.

De volgende bestemming was een bijenfarm, eigenlijk een grote tuin met daarin wel meer dan honderd bijenkasten. Bij een standje proefden we de honing en die was heerlijk. Het zet je wel aan het denken als je hoort dat een theelepel honing het levenswerk is van 12 bijen. Hoeveel werken er dan hele leven voor een pot honing? Het is dat het zo lekker is.

In de landrover hobbelde we verder naar een aardbeien farm die eigenlijk niks voorstelden, maar de verse aardbeien shake was wel héél goed te drinken. We gingen snel door naar de vlindertuin, dit is een overdekte tuin vol stervende vlinders en reptielen in kleine hokjes, waarvan sommige al door en half verteerd waren! Echt sneu om te zien, ik had het met de beesten te doen.

Verder gingen we nog naar een hindoetempel (weer een tempel) en een bloemending waar ik mooie macro foto’s kon maken van rozen en andere bloemen. We werden deze dag wat heen en weer gereden in de oude landrover, maar het was een mooi daggie zo.

De volgende morgen vroeg nam ik de minibus naar Georgetown Penang terwijl Fabian de bus nam naar Kuala Lumpur om onze pasporten bij de Chinese ambassade op te halen. Ik had de bus helemaal voor me zelf, in het begin zat er nog wel een meisje bij me in de bus, maar dat was de dochter van de chauffeur en die zette we bij een school af. Ik lag dus maar wat te pitten en te lezen terwijl de chauffeur meezong met zijn Linking Park CD. Prima!

Na een paar uurtjes rijden kwamen we in Penang aan, de chauffeur zou me afzetten bij me hostel, maar die bleek niet meer te bestaan. Omdat ik de enige in de bus was kreeg ik de chauffeur zo ver om naar een ander hotel te rijden, hier werd ik doorverwezen naar een hostel verderop, en ook heir reed hij me heen. Daar was ik wel blijk mee want ik had niet alleen mijn eigen tas mee, ik had ook die van Fabian mee. Het hostel zat boven een café. De kamer zag er goed uit en de eigenaar was heel behulpzaam. Dat moeten we hebben.

De eerste dag heb ik wat rondgelopen door de stad, ik at heel goedkoop bij de straattentjes en las verder een paar hoofdstukken uit me boek. Mooi rustig aan zo. S ’avonds kwam Fabian met de paspoorten met de Chinese visums er ingeplakt. Ook weer geregeld.

De volgende dag liepen we langs de haven om bootjes te kijken toen we werden overvallen door een heftige onweersbui, dat kan je hebben in het regen seizoen. Alleen waren we er niet op voorbereid en het duurde niet lang of we waren tot ons onderbroek doorweekt. Dit was geen buitje meer, het spoelde er over en nog met die hele dikke druppels ook. Het ergste van de storm schuilden we onder een afdakje, toen het minder leek te gaan gingen we weer verder. Op straat hoorde we de onweer vlak naast ons inslaan, een felle flits direct gevolgd door geknetter en een gigantische klap. Heftig!

De volgende morgen gingen we vroeg op pad naar het Thailandse consulaat, een visa aan de grens is maar twee weken geldig. Bij het consulaat kan je een visa voor twee manden halen. Dat komt ons beter uit. Vlak voor het Consulaat bedacht Fabian dat zijn paspoort nog in het hostel lag en moest hij dus terug (niet echt handig), ik ging verder en de aanvraag was zo gedaan. Alleen hielde ze me paspoort tot half 4 die middag, terwijl Fabian en ik een bus moesten halen die 4 uur ging (en uiteraard 40 minuten reizen van het consulaat vertrok).

Nadat ook Fabian zijn aanvraag hadden gedaan konden we nog even rustig aan doen, even wat eten en vervolgens weer naar het consulaat om de pasporten op te halen. We waren ruim optijd en moesten nog een tijdje wachten tot ze vrij werden gegeven. Ondertussen begon het weer te hozen, en dan ook meteen goed! De pasporten werden gelukkig 10 minuten voor half al uitgegeven en toen? Het hoosde nog steeds en de straat was inmiddels een grote rivier. Gelukkig kregen we van een aardige bewaker twee vuilniszakken waar we poncho’s van maakte. Allen van waarde hielden we droog onder de poncho en zo gingen we opweg het water kwam op veel plekken hoger dan onze enkels en toen de bus erg lang op zich liet wachten hielden we maar een taxi aan. Na een korte uitleg begreep de man dat we haast hadden, door de regen kwamen we hier en daar in verkeersopstoppingen terecht, het water stond inmiddels tot aan de dorpels van een aantal winkels en het bleef maar hozen. Maar ondanks dat kwamen we tien voor vier bij het hostel aan (hier zouden we opgepikt worden). De bus had duidelijk ook last van het water wand hij was 20 minuten te laat, maar liever zo dan dat we hem hadden gemist.

De bus bracht ons over de grens naar een plaatse in Thailand. Hier hadden we wat moeite een goedkope slaapplek te vinden, maar uiteindelijk lukte dit ook.

Einde!